Ο πρώην διοικητής του αστυνομικού τμήματος Φερών Αλεξανδρούπολης αφηγείται πώς η επίθεση με τσεκούρι άλλαξε δραματικά τη ζωή του και πώς το σύστημα τον εγκατέλειψε
Μια συγκλονιστική εξομολόγηση έκανε ο πρώην διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Φερών, 13 χρόνια μετά την επίθεση που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή. Το περιστατικό συνέβη το καλοκαίρι του 2012, όταν ένας 60χρονος άνδρας οπλισμένος με τσεκούρι εισέβαλε στο αστυνομικό τμήμα, απειλώντας ζωές και σκορπίζοντας τον τρόμο.
Ο αστυνομικός, εκτελώντας το καθήκον του, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή. Χτυπήθηκε βάναυσα στο κεφάλι, μεταφέρθηκε αιμόφυρτος στο νοσοκομείο και έδωσε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
«Έτσι ενεργούμε στην Αστυνομία – τρως το τσεκούρι και σε ξεχνάνε»
Σήμερα, ο ίδιος καταγγέλλει πως, παρότι προτάθηκε για ηθική επιβράβευση και αριστείο ανδραγαθίας, το σύστημα τον άφησε στην τύχη του:
«Όλοι με πρότειναν για βράβευση… πλην όμως το συμβούλιο στο αρχηγείο δεν μου έδωσε τίποτα. Δεν με κάλεσαν ξανά, δεν με στήριξαν. Μετά από όλα αυτά, βρέθηκα μόνος μου.»
Η φωνή του είναι γεμάτη πίκρα. Η θυσία του, όπως λέει, ξεχάστηκε. Οι υποσχέσεις ξεθώριασαν. Και μαζί τους, και η πίστη του σε ένα κράτος που δεν στάθηκε στο πλευρό του.
Το χρονικό της επίθεσης
Η επίθεση σημειώθηκε όταν υπάλληλοι της ΔΕΥΑ είχαν μεταβεί στο σπίτι του δράστη για διακοπή νερού. Εκείνος εξαγριώθηκε, άρπαξε τσεκούρι και άρχισε να τους καταδιώκει. Οι εργαζόμενοι κατέφυγαν στο αστυνομικό τμήμα Φερών. Εκεί, ο διοικητής ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον οπλισμένο άνδρα και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι.
Οι σκιές μετά το περιστατικό
Μετά την αποφυλάκιση του δράστη – που είχε εγκλειστεί σε ψυχιατρικό ίδρυμα – ο αστυνομικός βίωσε και νέα απειλή. Ο ίδιος καταγγέλλει ότι ο άνδρας άρχισε να τον αναζητά, πιστεύοντας ότι ευθύνεται για την κατάστασή του, προκαλώντας νέο κύκλο ανασφάλειας.
Η καθημερινότητά του από τότε έχει αλλάξει ριζικά. Αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, ψυχολογική πίεση και επαγγελματικό αποκλεισμό, χωρίς καμία μέριμνα ή κρατική μέριμνα για την επανένταξή του ή την ηθική αποκατάσταση.
Η ιστορία του είναι μια υπενθύμιση πως πίσω από τις στολές υπάρχουν άνθρωποι – και πως το «ήρωας» δεν αρκεί όταν το κράτος σιωπά.
Αξίζει να αναρωτηθούμε: πόσοι ακόμη έχουν ξεχαστεί;
