Στο βόρειο άκρο της Ελλάδας, σε μια από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές του Έβρου, συναντάμε το μικρό χωριό Κοίλα, μια περιοχή που μαρτυρά την ιστορία και τις δυσκολίες της ελληνικής υπαίθρου.
Η ιστορία του χωριού χάνεται στα βάθη του χρόνου, ενώ η περιοχή σημειώνει ενδιαφέρον για τους αρχαιολόγους, καθώς στον μικρό οικισμό του Έβρου υπήρξαν δείγματα ζωής ήδη από τον 6ο π. Χ…. Σήμερα τα Κοίλα Έβρου, μετρούν μόνο 2 μόνιμους κατοίκους.
Στο οδοιπορικό μας, συναντήσαμε τον Πάρη Κεσεσίδη, συνταξιούχο ναυτικό ο οποίος όταν άφησε τη θάλασσα και τα καράβια, επέστρεψε στο χωριό που μεγάλωσε..
Εκεί θυμάται τον εαυτό του παιδί να παίζει ανέμελα στους δρόμους του χωριού που έσφυζε από ζωή και να φοιτά στο εξατάξιο δημοτικό σχολείο….
Με την πάροδο του χρόνου, οι αλλαγές στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, σε συνδυασμό με την αστυφιλία, οδήγησαν στην εγκατάλειψη του οικισμού.
Οι νέοι έφυγαν για μεγάλες πόλεις, αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες και συνθήκες ζωής. Σήμερα, οι δύο μόνιμοι κάτοικοι αποτελούν ζωντανές μνήμες ενός αλλοτινού κόσμου….
Η ζωή στα Κοίλα ακόμα κι αν οι άνθρωποι την απλουστεύουν δεν είναι εύκολη.
Οι δύο κάτοικοι, καθημερινά αντιμετωπίζουν προκλήσεις, από τις απαρχαιωμένες υποδομές έως την ανάγκη για προμήθειες. Όπως μας λένε, ίσως να είναι ο μοναδικός οικισμός που δεν έχει άσφαλτο…
Ωστόσο, η απλότητα και η αυθεντικότητα της ζωής τους είναι αυτές που τους κρατούν ενωμένους με τον τόπο τους, περνώντας από γενιά σε γενιά τις παραδόσεις και την ιστορία αυτού του μοναδικού χωριού.
Οι Θρακιώτες αγωνιστές έδωσαν σκληρές μάχες με τους Τούρκους, σε ένα από τα πιο δύσκολα γι’ αυτούς σημεία της τότε αυτοκρατορίας.
Τα Κοίλα κατοικήθηκαν αποκλειστικά από Πόντιους πρόσφυγες που έφτασαν από τα Σούρμενα και τη Σαμψούντα, ενώ τα τελευταία 10 και παραπάνω χρόνια ο οικισμός εγκαταλείφθηκε … Από το 1991 λειτουργεί παράρτημα του γερμανικού ιδρύματος “Κοινωνία για τα Παιδιά”, με σκοπό την ήπια και εναλλακτική έκτιση της ποινής ανήλικων Γερμανών υπηκόων, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί για διάφορα αδικήματα μικρο-παραβατικότητας στη χώρα τους.
Όπως λέει o Πάρης Κεσεσίδης στην Κατερίνα Καλεντερίδου, ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό και μας δίνει την αίσθηση ασφάλειας…
Το οδοιπορικό ανάμεσα στα δρομάκια και τα παλιά ερείπια του χωριού …..μοναδική εμπειρία.
Απολαμβάνοντας τη γαλήνη της φύσης, ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να αναλογιστεί πώς οι άνθρωποι συνδέονται με τη γη και την παράδοση, και πώς ο χρόνος πηγάζει μέσα από τις ζωές τους.
Τα Κοίλα δεν είναι μόνο ένα σημείο στο χάρτη, αλλά ένα σύμβολο της αντοχής μέσα από τις γενιές.
Ένα χωριό που μπορεί να φαίνεται επί της επιφάνειας εγκαταλελειμμένο, αλλά μέσα του κρατά τις μνήμες μιας ολόκληρης κοινότητας που κάποτε ζούσε και άνθιζε.
