Της Κατερίνας Καλεντερίδου
Ο Έβρος δεν κάνει θόρυβο. Δεν προκαλεί εντυπώσεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα πάνε καλά.
Μπορεί να περάσει καιρός χωρίς να ακουστεί τίποτα για την περιοχή. Και όμως, εδώ παίζεται ένα από τα πιο κρίσιμα στοιχήματα της χώρας: αν θα κατορθώσουμε να κρατήσουμε ζωντανές τις ακριτικές μας γωνιές, όχι μόνο με φρουρές και συρματοπλέγματα, αλλά με ανθρώπους, υποδομές, δουλειές, σχολεία.
Ο Έβρος μιλάει… με αριθμούς:
Μείωση πληθυσμού -9,5% στην τελευταία απογραφή.
Σχολεία που λειτουργούν με 3 ή 4 μαθητές και μόνιμη αβεβαιότητα.
Πανεπιστημιακά Τμήματα με χαμηλή προσέλευση και χωρίς ουσιαστική ενίσχυση.
Αγρότες που ζουν με «τιμή παραγωγού» που δεν βγαίνει ούτε για το πετρέλαιο.
Κτηνοτροφία αποδεκατισμένη – η ευλογιά αιγοπροβάτων είναι ακόμη εδώ, με κρούσματα μέχρι και τον Μάρτιο του 2025.
Πολλά λέγονται για σχέδια ανασυγκρότησης, για μέτρα, για χρηματοδοτήσεις.
Μα αυτό που δεν λέγεται πια, είναι τι έχει πραγματικά υλοποιηθεί.
Στον δημόσιο διάλογο επανέρχεται συχνά –ως γκρίνια ίσως, ίσως και ως υπόνοια– η συζήτηση για αγοραπωλησίες ακινήτων σε ευαίσθητες περιοχές. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία, αλλά υπάρχουν ανησυχίες. Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι τα εδάφη που αδειάζουν πληθυσμιακά, γεμίζουν με ερωτηματικά.
Μπορεί να υπερβάλλουμε. Μπορεί και όχι.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι αν έχουμε απάντηση.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν κάνουμε τις ερωτήσεις.
Ο Έβρος δεν ζητά λύπηση. Δεν έχει ανάγκη από «προστασία» αλλά από προσοχή με πράξεις. Η πολιτική για τη Θράκη δεν είναι μόνο αναπτυξιακή – είναι στρατηγική.
Όταν δεν φωνάζεις, δεν σημαίνει ότι δεν πονάς.
Και όταν δεν αντιδράς, δεν σημαίνει ότι συμφωνείς.
Η σιωπή των προβλημάτων του Έβρου δεν σημαίνει ότι λύθηκαν.
Σημαίνει ότι συνηθίσαμε.
Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
