Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η πιο ιερή, η πιο σπαρακτική ημέρα της Ορθοδοξίας. Είναι η μέρα που η ανθρωπότητα στέκεται με κατεβασμένα μάτια και καρδιά βαριά, μπροστά στον Εσταυρωμένο Χριστό.
Η Εκκλησία θυμάται το Πάθος του Κυρίου: τη δίκη, τα μαρτύρια, τη Σταύρωση και την Ταφή Του. Καμία άλλη μέρα δεν φέρει τόση σιωπή, τόση κατάνυξη, τόση συντριβή. Από το πρωί οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Δεν τελείται Θεία Λειτουργία, τα σπίτια μοσχοβολούν λιβάνι και οι άνθρωποι μιλούν σιγανά – σαν να προσπαθούν να μην ταράξουν τον Ιησού στον δρόμο Του προς τον Γολγοθά.
Το βράδυ, με αναμμένα κεριά και δάκρυα στα μάτια, οι πιστοί συνοδεύουν τον Επιτάφιο – εικόνα του Τάφου του Χριστού – στους δρόμους της πόλης και των χωριών. Είναι μια πομπή που ενώνει γενιές, πίστη και λαϊκή ψυχή. Μια πράξη συλλογικής ταπείνωσης, αλλά και ελπίδας.
Γιατί η Μεγάλη Παρασκευή δεν τελειώνει στη θλίψη. Φέρει την υπόσχεση της Ανάστασης. Είναι το σκοτάδι λίγο πριν τη χαραυγή.
