Το Πάσχα ενώνει – γύρω από το ίδιο τραπέζι, τις ίδιες λέξεις, τις ίδιες μνήμες
Αν υπάρχει μια στιγμή που το Πάσχα αποκτά το πιο ανθρώπινο του νόημα, είναι αυτή: όταν στρώνεται το τραπέζι και μαζεύονται όλοι γύρω του. Οικογένεια, φίλοι, συγγενείς – κάποιοι που βλέπονται καθημερινά και κάποιοι μόνο τέτοιες μέρες. Μα όλοι, με έναν κοινό σκοπό: να βρεθούν ξανά.
Το Πάσχα είναι ίσως η μόνη γιορτή που «κατοικεί» τόσο έντονα μέσα στο σπίτι. Από τα πρώτα παιδικά αυγά που βάφαμε με τη γιαγιά, μέχρι την τσίκνα της σούβλας και το πρώτο τσούγκρισμα του “Χριστός Ανέστη”. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η γιορτή δεν έχει εμπορικότητα – έχει μνήμη. Έχει ρίζα. Έχει συλλογική ανάμνηση.
Αυτό το τραπέζι του Πάσχα είναι πολύ περισσότερο από φαγητό. Είναι ο τόπος συμφιλίωσης, της επανένωσης, της συγγνώμης – εκεί που ξεχνιούνται τα μικρά και αναγνωρίζονται τα σημαντικά.
Για κάποιους, ίσως να λείπει μια καρέκλα. Κάποιος να έφυγε ή να μην κατάφερε να έρθει. Αλλά και πάλι, η θέση του είναι εκεί. Στο μυαλό, στην καρδιά, στην κουβέντα που θα ανοίξει με ένα «θυμάσαι τότε…».
Το Πάσχα, τελικά, δεν είναι μόνο η Ανάσταση. Είναι η ευκαιρία να κοιτάξουμε γύρω μας – κι αν είμαστε τυχεροί, να δούμε ξανά πρόσωπα που αγαπάμε, χωρίς οθόνες, χωρίς βιασύνη, χωρίς φασαρία.
Και τότε, ένα αυγό μπορεί να πει περισσότερα απ’ όσα λένε ολόκληρες χρονιές.
