Η Κυριακή του Πάσχα είναι, παραδοσιακά, μια μέρα οικογενειακή. Οι πόλεις αδειάζουν, οι αυλές γεμίζουν, η σούβλα παίρνει τη θέση του μεσημεριανού τραπεζιού και η καθημερινότητα σιωπά για λίγο. Είναι, όμως, όλες οι πόλεις ίδιες; Και κυρίως: είναι δυνατόν μια πόλη όπως η Αλεξανδρούπολη να αντιμετωπίζει τη μέρα αυτή σαν να απευθύνεται μόνο στους μόνιμους κατοίκους της;
Η φετινή Κυριακή του Πάσχα έφερε ξανά στο προσκήνιο ένα ερώτημα που παραμένει αναπάντητο: μπορεί η Αλεξανδρούπολη να φιλοξενεί επισκέπτες, όταν δεν διαθέτει τις απαραίτητες δομές και υπηρεσίες για να τους εξυπηρετήσει;
Όσοι δεν είχαν προβλέψει να μαγειρέψουν ή δεν ήταν καλεσμένοι σε σπίτια φίλων, είτε γιατί βρίσκονται μακριά από την πατρίδα τους είτε γιατί επισκέπτονται την πόλη ως τουρίστες, βρέθηκαν μπροστά σε μια εντυπωσιακή απουσία επιλογών. Τα περισσότερα καταστήματα εστίασης ήταν κλειστά, χωρίς καμία οργανωμένη πρόβλεψη για το ποιοι τελικά εξυπηρετούν, και πότε.
Δεν είναι ζήτημα να “κατηγορηθούν” όσοι θέλουν να κάνουν Πάσχα με την οικογένειά τους, ούτε είναι απαίτηση να δουλεύει όλη η αγορά. Το πρόβλημα είναι συστημικό και αφορά στον σχεδιασμό. Όταν μια πόλη δηλώνει πως επιδιώκει να είναι τουριστικός προορισμός, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχει συνοχή, σχεδιασμό και προσβασιμότητα – ακόμη και στις γιορτές.
Το φαινόμενο δεν είναι φετινό, ούτε και μοναδικό. Αλλά όσο επαναλαμβάνεται, τόσο βαθαίνει η αίσθηση ότι η τουριστική ανάπτυξη της Αλεξανδρούπολης παραμένει ένα αφήγημα, όχι μια πολιτική. Οι επισκέπτες – Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι – δεν ζητούν παράλογα πράγματα. Ζητούν να βρουν ένα μέρος ανοιχτό για να φάνε, να σταθούν, να νιώσουν ευπρόσδεκτοι.
Και ας μη γελιόμαστε: η εντύπωση που αφήνει μια πόλη σε μέρες γιορτινές είναι πολύ πιο δυνατή απ’ ό,τι στα διαφημιστικά φυλλάδια. Όταν κάποιος έρθει για Πάσχα και βρει την πόλη κλειστή, δεν θα επιστρέψει το καλοκαίρι.
Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους επισκέπτες. Αφορά και τους ίδιους τους κατοίκους, που βλέπουν την πόλη τους να χάνει ευκαιρίες, όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή δεν οργανώνεται. Δεν είναι όλα ζήτημα πολιτικής βούλησης – είναι και θέμα επαγγελματισμού, συνεννόησης, κοινής στόχευσης.
Αν η Αλεξανδρούπολη θέλει πραγματικά να συγκαταλέγεται στους ευρωπαϊκούς προορισμούς του αύριο, τότε πρέπει να λειτουργήσει όπως αυτοί. Με σεβασμό στον κάτοικο, αλλά και με σαφή δέσμευση στον επισκέπτη. Με υποδομές που λειτουργούν, με υπηρεσίες που δεν σταματούν στην πρώτη αργία, με λογική που δεν λέει: “αν είσαι ξένος, δεν είναι μέρα για σένα”.
Για να φτάσουμε εκεί, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε με ειλικρίνεια:
Τι πόλη θέλουμε να είμαστε τελικά;
