«Ξέρεις τι άτιμο πράγμα είναι το νοίκι; Κάθε μήνα το πληρώνεις και κάθε μήνα το χρωστάς»
Στην Αλεξανδρούπολη του 2025, οι νέοι ζουν ένα παράδοξο: εργάζονται, σπουδάζουν, προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους – και όμως, για ένα απλό σπίτι πληρώνουν ενοίκια που θυμίζουν… δόσεις δανείου για βίλα.
Ένας νέος 25-30 χρονών, με βασικό μισθό 700-800 ευρώ, πρέπει να δίνει τουλάχιστον 400 ευρώ για ένα μικρό δυάρι ή στην καλύτερη περίπτωση, να συγκατοικεί. Τα ακίνητα που κάποτε ήταν προσιτά, σήμερα είναι απλησίαστα: παλιές αποθήκες βαφτίζονται «στούντιο», υπόγεια με υγρασία βαφτίζονται «οικονομικές λύσεις».
Κι αν το νοίκι πληρώνεται; Οι λογαριασμοί παραμονεύουν. Το ρεύμα, το νερό, τα κοινόχρηστα. Κι αν αντέξεις αυτά; Η ψυχολογία βαραίνει, όταν ακόμη ζεις στο παιδικό σου δωμάτιο ή αναγκάζεσαι να δουλεύεις δύο δουλειές μόνο για να καλύψεις τα βασικά.
Στην Αλεξανδρούπολη σήμερα:
Στούντιο 35 τμ νοικιάζεται άνω των 350 ευρώ.
Δυάρι κοντά στο κέντρο σκαρφαλώνει στα 450-500 ευρώ.
Γκαρσονιέρες που δεν τις πιάνει ούτε ο ήλιος, ξεπερνούν τα 300 ευρώ.
Και βέβαια, ελάχιστα ακίνητα ανακαινισμένα, ελάχιστες προσιτές επιλογές για έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ξεκινήσει τη ζωή του.
Το μεγάλο ερώτημα: Πώς να «φύγουν από το σπίτι» οι νέοι όταν το μισό τους εισόδημα πάει στο νοίκι;
Πώς να κάνουν οικογένεια; Πώς να στεριώσουν σε μια πόλη που τους αγαπά στα λόγια αλλά τους διώχνει στην πράξη;
Μια γενιά «φυλακισμένη» στα παιδικά δωμάτια
Αυτή είναι η πραγματικότητα: Νέοι 25, 30 και 35 χρονών ζουν ακόμη με τους γονείς τους. Όχι από επιλογή, αλλά γιατί δεν βγαίνει το κοστολόγιο.
Με μια αγορά ακινήτων που έγινε “άβατο” και ενοίκια που αυξάνονται πιο γρήγορα από τους μισθούς, το μέλλον μοιάζει κλειδωμένο.
Λύσεις; Υποσχέσεις πολλές. Πράξεις λίγες.
Επιδόματα ενοικίου που δεν φτάνουν ούτε για τα μισά, δάνεια που μοιάζουν άπιαστο όνειρο, και ένα κράτος που – αν και πανηγυρίζει για οικονομικά ρεκόρ – ξεχνά ότι πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν πρόσωπα και όνειρα.
Γιατί αν κάτι μας δίδαξε η ταινία «Αλίμονο στους νέους» είναι ότι η νεότητα είναι θησαυρός. Κι όμως, στη σύγχρονη Ελλάδα του 2025, αντί να την στηρίζουμε, τη φορτώνουμε βάρη που δεν της ανήκουν.
Και έτσι, κάθε μήνα, οι νέοι γεμίζουν τον τέντζερη… και κάθε μήνα τον βλέπουν να αδειάζει.
