Η μεγαλύτερη ελληνική σημαία υψώνεται και “βλέπει” τη Θράκη περήφανη, ενωμένη, συγκινημένη. Όλα όσα συμβαίνουν κάτω απ’ τη σκιά της.
Κάθε χρόνο, την 14η Μαΐου, η Αλεξανδρούπολη δεν θυμάται απλώς, αλλα σηκώνει το βλέμμα ψηλά.
Και εκεί, υψώνεται η μεγαλύτερη ελληνική σημαία, όχι σαν τελετουργία, αλλά σαν υπόμνηση. Υπόσχεση. Πίστη.
Με εμβληματική επιφάνεια 618 τετραγωνικών μέτρων, η τεράστια γαλανόλευκη απλώνεται δίπλα από το Αρχαιολογικό Μουσείο, εκπέμποντας περηφάνια από την καρδιά της Θράκης προς όλη την Ελλάδα.
Αν η σημαία μπορούσε να μιλήσει… τι θα έλεγε;
Θα έλεγε για τον παππού που δακρύζει χωρίς να το δείχνει.
Θα έλεγε για τον τουρίστα που δεν πίστευε στα μάτια του.
Θα μιλούσε για τον Θοδωρή που παρελαύνει με τη σημαία αγκαλιά.
Θα έδειχνε τα παιδιά που τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο και κοιτούν ψηλά.
Θα εξηγούσε τη σιωπή που πέφτει πριν το “Ζήτω”.
Θα ψιθύριζε: «Η Αλεξανδρούπολη δεν ξεχνά. Και δεν γονατίζει.»
Δεν είναι μια σημαία. Είναι αυτό που μας κρατάει όρθιους.
Η πόλη δεν έχει ανάγκη από εντυπωσιασμούς, έχει ιστορική μνήμη, αξιοπρέπεια και ταυτότητα.
Η τελετή της έπαρσης δεν είναι ένα event σαν όλα τα άλλα. Είναι τελετουργία εθνικής ενότητας.
Εκεί όπου ο στρατός, η αστυνομία, οι πολίτες και τα παιδιά συντονίζονται σε μια φωνή.
Μια πόλη, μια σημαία, μια ψυχή
Η σημαία αυτή ανήκει σε όλους.
Σ’ αυτούς που πολέμησαν. Σ’ αυτούς που μεγάλωσαν με λιτότητα.
Σ’ αυτούς που σήμερα φυλάνε τον Έβρο.
Και στα παιδιά που θα κρατήσουν αυτή την ιστορία ζωντανή.
Και του χρόνου, πάλι εκεί…
Στο ίδιο σημείο. Με το ίδιο βλέμμα.
Για να πούμε έστω και σιωπηλά όλοι μαζί: «Ζούμε ελεύθεροι γιατί δεν ξεχάσαμε ποτέ τι σημαίνει να μην είσαι.»
