Η κραυγή της καθημερινότητας στον δρόμο Αλεξανδρούπολη-Χιλή
Στην Αλεξανδρούπολη, η έννοια του “έργου” έχει πάρει έναν άλλο δρόμο… πιο στραβό, πιο γλιστερό, έναν δρόμο ιδιαίτερα επικίνδυνο και το χειρότερο; Δεν είναι μόνο το πεζοδρόμιο, αλλά το πόσο γρήγορα μάθαμε να λέμε “έλα μωρέ, έτσι είναι παντού”.
Από τα πεζοδρόμια-παγίδες μέχρι τη σιωπή που έγινε στάση ζωής
Διαδρομές σαν τρέιλερ ταινίας τρόμου:
πλάκες που πετάνε
σημεία που μαζεύουν νερά
γωνίες που δεν βλέπεις πού πατάς
σημεία που ούτε ΑμεΑ, ούτε καροτσάκι, ούτε άνθρωπος δεν περνάει χωρίς ρίσκο
Παρά το γεγονός ότι οι εικόνες μιλούν από μόνες τους , η εικόνα στην πόλη είναι άλλη… είναι εκδηλώσεις, είναι φωτογραφίες, είναι υπογραφές συμβάσεων για έργα, είναι Tik Tok δίχως αύριο, είναι η κώφωση στον πολίτη που λέει το πρόβλημά του και ακούει ότι φέρει ευθύνη, είναι οι κορδέλες που κόπηκαν και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν αλόγιστα …
Έχει άραγε περπατήσει κανείς στην πόλη; Έχει επισκεφθεί γειτονιές να κατανοήσει και να δει τι συμβαίνει;
Η σιωπή του πολίτη – και το κόστος της
Όσο δεν μιλάμε, δεν αλλάζει τίποτα. Όσο δεχόμαστε, δικαιώνουμε και κάθε φορά που λέμε “έλα μωρέ, μην κάνεις φασαρία”, είναι σαν να λέμε: “Πληρώνω δημοτικά τέλη για να φοβάμαι να περπατήσω στο κέντρο ή οπουδήποτε αλλού”
Οι δρόμοι που οδηγούν στην… ανοχή
Όλοι έχουμε περπατήσει. Όλοι έχουμε σκεφτεί “δεν πατιέται αυτό το πράγμα”… Κι όμως…
Ποιος μίλησε; Ποιος απαίτησε;
Κι αν πέσεις; Κι αν στραβοπατήσεις;
Τι θα γίνει τότε;
“Δεν φταίει ο δρόμος”, θα σου πουν.
“Δεν πρόσεχες”.
Γιατί έτσι φτιάχνεται η νέα νοοτροπία: Το λάθος είναι πάντα δικό σου όχι του Δήμου, του εργολάβου, του υπεύθυνου.
Και τελικά;
Μάθαμε να λέμε ΟΚ στο χάλια.
Να περπατάμε σε δρόμους-παγίδες.
Να πληρώνουμε για υπηρεσίες που ούτε τη στοιχειώδη ασφάλεια δεν μας εγγυώνται.
Να χειροκροτούμε «αναπλάσεις» που δεν σέβονται ούτε τα πόδια μας, ούτε τη νοημοσύνη μας.
Ώρα να το σταματήσουμε…..
