Μειώνονται οι θέσεις στάθμευσης, τα έργα ξεφυτρώνουν παντού και η πόλη πνίγεται από το ίδιο της το τιμόνι. Τι δεν λέει κανείς δημόσια.
Αν κάποιος ήθελε σήμερα να περιγράψει την καθημερινότητα στην Αλεξανδρούπολη με μία φράση, αυτή θα ήταν: “Ψάχνω πάρκινγκ 20 λεπτά και σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα”.
Η κυκλοφοριακή συμφόρηση στην πόλη έχει φτάσει πλέον σε σημείο έκρηξης. Οι θέσεις στάθμευσης μειώνονται θεαματικά λόγω αναπλάσεων και εργοταξιακών παρεμβάσεων, δρόμοι κλείνουν, πεζοδρόμια επεκτείνονται (και καλώς), αλλά κανείς δεν έχει εξηγήσει πού θα χωρέσει η καθημερινή ροή εκατοντάδων οχημάτων.
Έργα παντού, αλλά χωρίς… πλοηγό
Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ότι γίνονται έργα , είναι ότι γίνονται παντού, ταυτόχρονα, χωρίς σχέδιο αποσυμφόρησης. Στην παραλιακή, στο κέντρο, γύρω από το γήπεδο, ακόμα και σε συνοικιακούς κόμβους, σκαψίματα, σήμανση, αποκλεισμοί και συνεργεία με «άγνωστο» ορίζοντα αποπεράτωσης.
Οι οδηγοί βιώνουν μια πόλη που τους απορρίπτει καθημερινά, η λέξη σύγχυση πλέον είναι καθημερινή.
Τουρίστες, παραλίες και… κυκλοφοριακή παράνοια
Κι ενώ η πόλη ήδη στενάζει, το καλοκαίρι χτυπάει την πόρτα και μαζί του… έρχονται και οι τουρίστες με ΙΧ από Τουρκία. Χιλιάδες επισκέπτες αναμένεται να περάσουν καθημερινά μέσα από την Αλεξανδρούπολη με προορισμό τις παραλίες δυτικά της πόλης, την ώρα που η παραλιακή είναι κλειστή .
Το αποτέλεσμα; Μια αυτοσχέδια «Κηφισίας» σε επαρχιακή έκδοση. Μια πόλη που δεν έχει τρόπο να αναπνεύσει κυκλοφοριακά, εγκλωβισμένη σε ένα μποτιλιάρισμα που διαρκεί όσο… ένα μπάνιο στη θάλασσα.
Ούτε κυκλοφοριακή μελέτη, ούτε ανακατεύθυνση της ροής, ούτε στοιχειώδεις προβλέψεις για parking περιμετρικά της πόλης. Όλοι ελπίζουν ότι το “κύμα” θα περάσει μόνο του , αλλά οι πολίτες ήδη πνίγονται.
Πάρκινγκ υπό εξαφάνιση
Με τη διαπλάτυνση πεζοδρομίων και τις νέες “ζώνες ήπιας κυκλοφορίας”, εκατοντάδες θέσεις στάθμευσης έχουν ήδη χαθεί από βασικά σημεία του αστικού ιστού. Κανείς δεν διαφωνεί ότι η πεζοδρόμηση και η βιώσιμη κινητικότητα είναι ζητούμενα. Όμως, χωρίς λύση για τα ΙΧ, το χάος είναι αναπόφευκτο.
Το αποτέλεσμα; Διπλοπαρκαρισμένα, μποτιλιάρισμα ακόμη και σε μικρούς δρόμους και καθημερινές μικροσυρράξεις οδηγών. Η πόλη δείχνει να μη χωράει τους ίδιους της τους κατοίκους.
Η κουβέντα για “έξυπνες πόλεις” και “πράσινη κινητικότητα” είναι σωστή , αλλά όταν δεν συνοδεύεται από υποδομές, γίνεται απλώς άλλο ένα επικοινωνιακό χαρτί.
Η Αλεξανδρούπολη δεν πάσχει από έργα , πάσχει από συντονισμό, πρόβλεψη και κοινή λογική. Μια ζωντανή πόλη δεν μπορεί να λειτουργεί με τους κατοίκους της σε ρόλο κομπάρσου μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
Αν δεν υπάρξει σχέδιο, λύσεις και δημόσια διαβούλευση, το κυκλοφοριακό θα συνεχίσει να είναι όχι απλώς πρόβλημα, αλλά συστημική αποτυχία.
