Όταν το καθήκον δεν τελειώνει με τη στολή — αλλά αρχίζει εκεί που τελειώνει η ευθύνη των “αρμοδίων”
Σε μια εποχή που τα αυτονόητα μοιάζουν με πολυτέλεια και το “να κάνουν τη δουλειά τους” είναι συχνά ζητούμενο, ένας άνθρωπος στο Δίλοφο Τριγώνου, στην εσχατιά του Έβρου, βάζει τα γυαλιά στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Όχι με συνεντεύξεις, όχι με παράπονα στα social, αλλά με… χορτοκοπτικό και σιωπηλό φιλότιμο.Μέχρι σήμερα, η δημοτική αρχή δεν χρειάστηκε ποτέ να κουνήσει δαχτυλάκι. Γιατί; Γιατί τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Κάθε φορά. Κομμένα, καθαρά, νοικοκυρεμένα.
Ο στρατιωτικός που τα Σαββατοκύριακα πηγαίνει στο χωριό, να δει την οικογένειά του, βρίσκει πάντα χρόνο να κόψει τα χόρτα στην πλατεία, στην εκκλησία, στο νεκροταφείο. Εκεί που σε κάθε άλλη γωνιά της χώρας και σίγουρα σε πολλές του Έβρου γίνονται αναρτήσεις διαμαρτυρίας για τα χόρτα που κρύβουν τις κούνιες και τα σταυροδρόμια, εδώ δεν προλαβαίνουν να φυτρώσουν.
Αυτός ο άνθρωπος , ένας μόνο, έγινε ο “δήμος” για έναν ολόκληρο οικισμό. Χωρίς κονδύλια, χωρίς εργολάβους, χωρίς απευθείας αναθέσεις χιλιάδων ευρώ , χωρίς βαριές δηλώσεις. Μόνο με αίσθημα καθήκοντος, και αγάπη για το χωριό του.
Μπορεί να μην έχει αξίωμα, μπορεί να μην πήρε ποτέ κονδύλι, αλλά κάνει για δέκα αντιδημάρχους και διδάσκει κάτι σπουδαίο σε όλους μας: Πως όταν αγαπάς τον τόπο σου, δεν περιμένεις «εντολή». Σηκώνεις τα μανίκια και κάνεις αυτό που πρέπει.
Ένας στρατιωτικός στο Δίλοφο δίνει μάθημα πολιτισμού. Και ας το πούμε ξεμπροστιάζει όλους όσοι κάνουν πως… δεν βλέπουν ….
