Έχει περάσει ένας χρόνος από τη στιγμή που ο Δημήτρης Οικού έχασε τη ζωή του στην τραγωδία των Τεμπών. Ήταν ένας από τους 57 στη μακρά λίστα θυμάτων και έχασε τόσο άδικα και τόσο πρόωρα τη ζωή του όταν δύο τρένα συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Ο Δημήτρης δεν ήταν απλά ένας αριθμός, ένα θύμα στο μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη χώρα. Ήταν γιος, αδελφός, σύντροφος και πολλά ακόμα. Αυτή είναι η ιστορία του, όπως την αφηγήθηκε στη Voria.gr η αδελφή του, Σμαρώ Οικού.
«Ήταν από τις σαρωτικές προσωπικότητες, που δεν τις ξεχνάς αν τις γνωρίσεις»
Ο Μιμάκος ήταν μηχανικός πληροφορικής, από την Αλεξανδρούπολη. Ήταν 28 χρονών. Τα τελευταία περίπου δύο χρόνια είχε πάει να δουλέψει στον ΟΣΕ. Είχε τελειώσει την εκπαίδευσή του, αλλά δεν ήταν ακόμα μηχανοδηγός, δεν μπορούσε δηλαδή να οδηγήσει μόνος του έναν συρμό. Είχε πάρει μετάθεση για τη Θεσσαλονίκη, κάτι που ήθελε πολύ. Εκείνη την ημέρα ήταν να κάνει ένα τελείως διαφορετικό δρομολόγιο. Τελικά άλλαξε, όμως, τελευταία στιγμή. Ήθελαν να δοκιμάσουν ένα καινούργιο Βέλος, το Ασημένιο Βέλος, οπότε θα έπρεπε να πάει σαν δεύτερος, σαν βοηθός. Για διάφορους λόγους και πολλές αναποδιές που είχε ο σιδηρόδρομος εκείνη την ημέρα στα Παλαιοφάρσαλα, προκλήθηκαν όλες αυτές οι καθυστερήσεις με αποτέλεσμα να χάσει τον προαστιακό, το προηγούμενο τρένο, για 5-7 λεπτά και έπρεπε να περιμένει δύο ώρες το επόμενο για να τον γυρίσει η υπηρεσία του ως επιβάτη. Για αυτό βρέθηκε μέσα στο μοιραίο τρένο.
Είχε κοπέλα, αλλά δεν είχε προλάβει να κάνει ακόμα τη δική του οικογένεια. Ο Μιμάκος ήταν ένας υπερβολικά κοινωνικός άνθρωπος. Πολύ χαρισματικός σαν παιδί. Είχε ένα ταλέντο στο να κάνει τους άλλους να γελάνε. Ήταν η ψυχή της παρέας και δεν το λέω έτσι, ως τετριμμένο. Αν τον ξέρατε, θα καταλαβαίνατε κι εσείς τι εστί Μιμάκος. Ήταν από τις σαρωτικές προσωπικότητες, που δεν τις ξεχνάς αν τις γνωρίσεις.
«Έχει περάσει ένας χρόνος και είναι σαν να συνέβη χθες»
Στον έναν χρόνο η απώλεια καίει σαν πυρωμένο σίδερο. Δεν έχει αλλάξει τίποτα για εμάς. Έχει περάσει ένας χρόνος και είναι σαν να συνέβη χθες. Οι άνθρωποί του βιώνουμε την ίδια απώλεια καθημερινά στο σπίτι. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι έχει προστεθεί η απογοήτευση από τα γεγονότα γύρω μας. Η αμφιβολία αν ποτέ θα βρούμε κάποια μορφή δικαίωσης στο κράτος δικαίου που δεν έχουμε στην Ελλάδα. Νιώθουμε αρκετά μεγάλη οργή όσον αφορά το πολιτικό σύστημα γιατί γινόμαστε αποδέκτες απαράδεκτων συμπεριφορών και τοποθετήσεων. Προκλητικών κιόλας θα τις χαρακτήριζα, θέλει τέχνη για να προκαλείς με τόσο άσχημο τρόπο το λαϊκό αίσθημα.
Για εμάς δικαιοσύνη θα είναι να αποδοθούν οι πολιτικές ποινικές ευθύνες. Θέλουμε πραγματική και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, όχι παραιτήσεις και μετά ξανά υποψηφιότητες. Και πολύ πιο χαμηλό προφίλ από τα πολιτικά πρόσωπα. Μας εμπαίζουν και μας προσβάλλουν.
«Δεν βλέπουμε πώς μπορεί η Εξεταστική να καταλήξει σε αποτέλεσμα δικαίωσης για εμάς»
Η εξεταστική επιτροπή εμάς σαν συγγενείς δεν μας έχει προσφέρει πολλά. Όποιος γνωρίζει τη δικογραφία δεν έχει μάθει και πολλά περισσότερα από την εξεταστική επιτροπή. Το αντίθετο κιόλας. Υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στα πρόσωπα που θα έπρεπε να περάσουν από την εξεταστική επιτροπή, τρομερές ελλείψεις, με αποτέλεσμα να μην δίνεται και όλη η εικόνα και να μην έχουμε βασικές μαρτυρίες. Αντίθετα έχει παρελάσει κόσμος που δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Επομένως δεν βλέπουμε τρόπο πώς μπορεί η εξεταστική επιτροπή να καταλήξει σε αποτέλεσμα δικαίωσης για εμάς. Θα βγει ένα πόρισμα στις 8 Μαρτίου ή μπορεί και τέσσερα πορίσματα που δεν θα λένε τίποτα απολύτως. Και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η ανακριτική διαδικασία, δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να έχουμε και πολιτικές ποινικές ευθύνες. Αντιθέτως αυτό που εισπράττω από την εξεταστική επιτροπή είναι η κεφαλή του υπουργείου, ο Καραμανλής, να βγαίνει μπροστά με ένα αλαζονικό ύφος και να μας εμπαίζει, λέγοντας ότι τον ενημέρωσαν πως υπήρχαν κάποια θέματα ασφαλείας και όχι ότι δεν ήταν ασφαλής ο σιδηρόδρομος. Αυτήν είναι μία παράφραση που απευθύνεται σε μωρά. Σε κάθε περίπτωση, προσπαθούσε να μας πει πως δεν γνώριζε κάτι ενώ δεν καταλαβαίνει ότι φαίνεται εξίσου ανίκανος με το να λέει πως ήταν υπουργός ενός υπουργείου και δεν γνωρίζει κάτι. Έχουν προσπαθήσει με κάθε τρόπο και αυτός και ο Μαρκόπουλος να διαλύσουν το νευρικό μας σύστημα.
«Τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω κοντά του»
Η ζωή μας έχει αλλάξει δρόμο και δεν θα είναι ποτέ όπως παλιά. Έχει σπάσει ένας κρίκος στην οικογένεια. Το σημείο της σύγκρουσης το επισκέπτομαι συχνά και φυσικά το μνήμα στην Αλεξανδρούπολη. Τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω κοντά του. Μόνο η παρουσία του. Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα.
Είναι αρκετά συγκινητικό όταν βλέπουμε τον κόσμο να ταυτίζεται με εμάς και έχει πάρει με την ίδια σοβαρότητα, όπως εμείς, αυτό που έχει γίνει. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες πολλές φωτογραφίες, μηνύματα, ενέργειες, δράσεις από παιδιά και σχολεία έχουν γίνει. Είναι πραγματικά πολύ συγκινητικό να νιώθουμε ότι έχουμε τον κόσμο μαζί μας. Και αυτό έρχεται σε αντίθεση με την άποψη της άλλης πλευράς που λέει ότι ο κόσμος έκρινε με το εκλογικό αποτέλεσμα.
