Τιμήθηκε με κάθε επισημότητα η 247η επέτειος της Ημέρας Ανεξαρτησίας την Ηνωμένων Πολιτειών , σε ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε το Γενικό Προξενείο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια.
Με έκδηλη συγκίνηση, η Γενική Πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, Ελίζαμπεθ Λι, με λόγια γεμάτα ευγνωμοσύνη και αγάπη, αποχαιρέτησε τους παρευρισκόμενους, έχοντας ολοκληρώσει τον τριετή κύκλο της θητείας της ως επικεφαλής του Προξενείου στη Θεσσαλονίκη.
Όπως είπε η ίδια, το σημαντικότερο κεφάλαιο της βόρειας Ελλάδας είναι οι άνθρωποί της.
Αυτό που κάνει ξεχωριστή τη βόρεια Ελλάδα, δεν είναι μόνο οι ομορφιές της και οι γαστρονομία , αλλά οι άνθρωποι επεσήμανε χαρακτηριστικά.
Η γενική Πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, σύντομα αναχωρεί για για το Ισραήλ, ενώ στη θέση της έρχεται και αναλαμβάνει καθήκοντα ο Τζέρι Ισμήλ, ο οποίος πρόκειται να αφιχθεί στη Θεσσαλονίκη, στις 16 Αυγούστου.
Παράλληλα, με ένα άρθρο μέσω του οποίου εκθειάζει τη Βόρεια Ελλάδα και έχει ως αποδέκτη τον γιο της, Αλέξανδρο, η απερχόμενη πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, Ελίζαμπεθ Λι αποχαιρετά την Ελλάδα.
Η Ελίζαμπεθ Λι περιγράφει τις εμπειρίες της από τη Θεσσαλονίκη αλλά και τη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, τις βόλτες στη φύση ενώ τονίζει πως η ιδέα να γίνει μητέρα με εξωσωματική γονιμοποίηση τής ήρθε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, την οποία πέρασε στη Θεσσαλονίκη όπου γνώρισε, επίσης, και τη σύντροφό της.
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο της Ελίζαμπεθ Λι, όπως δημοσιεύτηκε στο greece-is.com:
Γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη, στη Βόρεια Ελλάδα: έναν τόπο φανταστικών ιστοριών και εικόνων, μια ταπισερί από πλούσια και χοντρά υφάσματα, το μυθικό, μυστικιστικό και εγκόσμιο. Ο Μέγας Αλέξανδρος, από τον οποίο πήρες το όνομά σου, βασίλεψε κάποτε και βάδισε μέσα από αυτά τα εδάφη στον δρόμο του για να κατακτήσει οτιδήποτε βρισκόταν ανατολικά του. Η Θεσσαλονίκη πήρε το όνομά της από την ετεροθαλή αδερφή του, από τον βασιλιά Κάσσανδρο, τον σύζυγό της. Είναι ένα μέρος όπου σουλτάνοι και δράκοι κάποτε περνούσαν στους δρόμους με άμαξες και άλογα, τόπος θαυμάτων και αγίων επεμβάσεων. Ένας μέρος όπου ένας λαός, οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, έχτισαν ένα νέο σπίτι αφού εξορίστηκαν πριν από εξακόσια χρόνια. Όπου το σουβλάκι είναι σουβλάκι, όχι καλαμάκι. Και κάθε σούρουπο από την παράλια, οι ψαράδες πετούν σιωπηλά τις πετονιές τους στα καταπράσινα νερά του Αιγαίου επανειλημμένα, περιμένοντας να χτυπήσει μόνο ένα κομμάτι τύχης.
Δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για τη Θεσσαλονίκη ή τη βόρεια Ελλάδα όταν έφτασα για πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια με το Pumpkin, το Golden Retriever (που ξέρω ότι είναι κάτι περίεργο για σένα τώρα ως βρέφος, αλλά που θα γίνει ο καλύτερός σου φίλος πολύ σύντομα). Ό,τι ήξερα για την Ελλάδα περιοριζόταν στην Αθήνα και στα γαλανόλευκα νησιά των Κυκλάδων, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη, όπως για πολλούς ταξιδιώτες που περνούν από την Ελλάδα. Αλλά να τι ανακάλυψα: η βόρεια Ελλάδα δεν είναι λευκή ή μπλε – είναι πράσινη. Υπάρχουν τα υπέροχα ψηλά χόρτα του Δέλτα του Έβρου λίγο έξω από την Αλεξανδρούπολη, τα δάση της Ροδόπης που υψώνονται πάνω από τις όχθες του ποταμού Νέστου στη Θράκη και οι κορυφές της άγριας Σαμοθράκης, όπου κάποτε κάθισε ο Ποσειδώνας για δέκα χρόνια, παρακολουθώντας τον Τρωικό πόλεμο από θεϊκή απόσταση.
Όπως τα έφερε η μοίρα, η Βόρεια Ελλάδα είναι το μέρος που βρέθηκα, μόνη, όταν ξεκίνησε μια μεγάλη πανδημία. Εδώ άρχισα να σε σκέφτομαι. Ξεκίνησες ως μια τολμηρή ιδέα, που γεννήθηκες στο… χείλος του γκρεμού. Και, γιε μου, ένα σημαντικό πράγμα που πρέπει να μάθεις σε αυτή τη ζωή είναι πώς να αναγνωρίζεις και να αρπάζεις στιγμές πριν εξαφανιστούν. Αυτό θα απαιτήσει εμπειρία και πολλά, πολλά λάθη. Και θα χρειαστείς θάρρος, που, αν υπάρχει, πιστεύω ότι είναι το μυστικό για μια καλή ζωή. Γιατί μέσα σε αποφάσεις που γεννιούνται από θάρρος, ακόμη και οι χειρότερες αποτυχίες θα κρατήσουν έναν μικροσκοπικό χρυσό σπόρο, βαθιά μέσα τους. Και από αυτόν τον σπόρο μπορούν να γεννηθούν μελλοντικές επιτυχίες. Όπως εσύ, το μεγαλύτερο και πιο περήφανο επίτευγμά μου.
Θα φύγουμε από την Ελλάδα σύντομα για την επόμενη αποστολή μας. Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να σου πω για αυτό το μέρος – για τη διάσημη γαστρονομία της περιοχής, την πλούσια θρησκευτική ποικιλομορφία της, τους πολλούς αρχαιολογικούς θησαυρούς της, όπως οι τάφοι των Αιγών στη Βεργίνα και το Λιοντάρι της Αμφίπολης… και η λίστα συνεχίζεται. Αλλά έχουμε χρόνο. Όταν επιστρέψουμε, και είσαι μεγαλύτερος, μπορούμε να τα ανακαλύψουμε όλα αυτά μαζί. Σήμερα, ήθελα να μοιραστώ μερικά από τα αγαπημένα μου μέρη στην ύπαιθρο εδώ που έχουν διαμορφώσει τα τελευταία τρία χρόνια αξέχαστα.
Η ύπαιθρος ήταν πάντα το καταφύγιό μου. Το να περπατάς μόνος σε ένα σκοτεινό δάσος νωρίς το πρωί για μένα μοιάζει με το να βρίσκομαι μέσα σε ένα μοναστήρι με σκέπαστρο, ζωντανό, με χορωδίες τραγουδιών πουλιών ως λιτανεία. Υπάρχει ειρήνη, αποκατάσταση και δύναμη στο μονοπάτι, καθώς και η συγκίνηση της ανακάλυψης. Τι υπάρχει στην επόμενη στροφή; Μια δραματική θέα; Ένα άγριο γουρούνι; (Και ναι, υπάρχουν πολλά από αυτά εδώ.) Υπάρχει μια απλή χαρά να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να προχωράς μπροστά, ανεξάρτητα από εμπόδια είτε από τον καιρό είτε από την απότομη κλίση. Αν και το περπάτημα είναι ακόμα κάποιους μήνες μακριά σου αυτή τη στιγμή, μερικές φορές στη ζωή σου, θα διαπιστώσεις ότι το να κάνεις ακόμη και μικρά βήματα προς τα εμπρός μπορεί να φαίνεται δύσκολο. Η συμβουλή μου εκείνες τις στιγμές είναι να βρεις ένα καλό μονοπάτι, κάπου όμορφο. Δέσε τις μπότες σου. Και προσπάθησε.
Η Βόρεια Ελλάδα έχει κάτι παραπάνω από όμορφες πεζοπορίες, όπως στον μαγικό Όλυμπο, έδρα του ελληνικού πανθέου. Αυτά τα μονοπάτια ήταν τα πρώτα που αντιμετώπισα με τον Pumpkin όταν έφτασα στη Βόρεια Ελλάδα, και λίγο αργότερα ακολούθησε η οροσειρά της Ροδόπης, στη Θράκη. Αν και δεν είναι αυστηρά στην προξενική μου περιφέρεια, θα ήταν παράβλεψη αν δεν ανέφερα το φαράγγι του Βίκου στην Ήπειρο, ένα από τα βαθύτερα φαράγγια στον κόσμο με υπέροχη θέα και μια παγωμένη, βαθυπράσινη πισίνα που περιμένει κουρασμένους πεζοπόρους στο βυθό (που ομολογώ ότι δεν ήμουν αρκετά γενναίος για να κολυμπήσω). Δίπλα στο Φαράγγι βρίσκεται μια αλπική λίμνη, μια από τις πολλές δρακόλιμνες ή Δρακόλιμνες, ψηλά στην οροσειρά της Πίνδου. Σύμφωνα με τον μύθο, είναι εκεί όπου οι δράκοι μάχονταν κάτω από πέτρες, σκαλίζοντας και σημαδεύοντας το τοπίο. Πιθανότατα, πήρε το όνομά του από τους πολυάριθμους τρίτωνες που ισχυρίζονται ότι οι λίμνες είναι ο βιότοπός τους. Αν στραβίσεις δυνατά, μοιάζουν με μικροσκοπικούς δράκους. Μπορούμε να αποφασίσουμε ποια έκδοση είναι αληθινή όταν πάμε εκεί μαζί.
Τα βουνά, οι βράχοι, οι θάλασσες και τα ποτάμια στην Ελλάδα έχουν όλα μια ιστορία να πουν. Για παράδειγμα, υπάρχει ο ποταμός Αχέροντας, που στην αρχαιότητα πίστευαν ότι χύνεται στον Άδη ως ένα από τα πέντε μεγάλα ποτάμια του κάτω κόσμου. Αν και το όνομα στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «δυστυχία» ή «αθλιότητα», το ποτάμι είναι αρκετά όμορφο, γεμάτο ψάρια και πουλιά. Κουβαλάει πολλά πρόσωπα. Κοντά στα βουνά, έχει κρύο, πράσινο και κινείται γρήγορα – το κολύμπησα ένα καλοκαίρι με τον Pumpkin (εγώ είχα στολή, εκείνος όχι) και είδαμε πέστροφες να κολυμπούν με περιέργεια δίπλα μας καθώς σπρώχναμε ανάντη σε δίνες, πισίνες και καταρράκτες. Πιο κοντά στη θάλασσα, το ποτάμι εξερευνάται καλύτερα με καγιάκ. Είναι πιο ήρεμο και οι ιτιές κρέμονται χαμηλά στις όχθες του, με φωλιές πουλιών που βρίσκονται στα κλαδιά τους, αγγίζοντας απαλά το νερό. Αλλά σε πολύ καιρό, οι δεντρόφυτες όχθες έχουν εξαφανιστεί από το οπτικό πεδίο, και αδειάζετε στα απίθανα γαλάζια νερά και την μεγάλη έκταση του Ιονίου.
Ενώ τα φημισμένα νησιά των Κυκλάδων, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη, υμνούνται για τα γαλαζοπράσινα νερά και τις εκπληκτικές παραλίες τους, η θάλασσα στη Βόρεια Ελλάδα είναι εξίσου εκπληκτικά όμορφη. Οι Βόρειοι Έλληνες δικαίως είναι περήφανοι για την περιοχή της Χαλκιδικής, η οποία είναι μια χερσόνησος που αποτελείται από τρία πόδια: την Κασσάνδρα, τη Σιθωνία και τον Άθω, με μια εντυπωσιακή ακτογραμμή που εκτείνεται σε εκατοντάδες μίλια με παραλίες που ανταγωνίζονται οποιοδήποτε νησί. Πέρασα πολύ χρόνο εξερευνώντας τις απόκρημνες, λιγότερο ανεπτυγμένες παραλίες της Σιθωνίας, όπου συχνά κολυμπούσα ή όρθιαζα με κωπηλασία με τον Pumpkin στο τιμόνι, και το Άγιον Όρος, ένα από τα πιο ιερά βουνά σε όλο τον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο, η απόσταση και τα ιπτάμενα ψάρια που χοροπηδούν γύρω μου. Υπάρχει ένα βορειοελληνικό ρητό, «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» – και πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια.
Υπάρχουν τόσα πολλά να γράψουμε: το νησί της θερμής και αμμώδους Θάσου και οι ακόμα πιο ζεστοί άνθρωποι της, η Καστοριά, η παραλίμνια πόλη των εκκλησιών, τα μοναστήρια χτισμένα σε γκρεμούς και πάνω από βραχώδεις κολώνες στα Μετέωρα και η Παλιά Πόλη της Ξάνθης υπό το σεληνόφως… αλλά αυτό που κάνει τη Θεσσαλονίκη και τη βόρεια Ελλάδα τόσο ξεχωριστές δεν είναι μόνο η φυσική ομορφιά, η μυθολογία ή η ιστορία της –είναι οι άνθρωποι που ζουν εδώ και είναι η απίστευτη φιλοξενία που είναι ένα βαθύ μέρος του πολιτισμού τους. Ως διπλωμάτες παίρνουμε μαζί μας κομμάτια από τα μέρη που αφήνουμε. Αλλά τα τελευταία τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη άλλαξαν τη ζωή μου: δεν είναι μόνο ο τόπος όπου γεννήθηκες, αλλά και όπου γνώρισα τη γυναίκα μου, τον άλλο γονιό σου – και εκεί γίναμε οικογένεια. Για μένα, «Σαν τη Βόρεια Ελλάδα δεν έχει» – δεν υπάρχει μέρος σαν τη βόρεια Ελλάδα. Η Θεσσαλονίκη και αυτή η περιοχή θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
