Σπίτια που γέρασαν μαζί με τη μνήμη – Μια περιήγηση στις ξεχασμένες ελληνικές κατοικίες γύρω από τον άλλοτε ιερό ναό της Κολυκαραίας.
Κάποτε, από τα παραθυρόφυλλα αυτών των σπιτιών ακουγόταν ελληνικός λόγος. Οι αυλές γέμιζαν με παιδικά γέλια, μυρωδιές από βασιλικό και ψωμί που ψηνόταν στον ξυλόφουρνο. Ήταν η Κολυκαραία της Αδριανούπολης, μια γειτονιά που έσφυζε από ζωή και χρώματα, γύρω από τον Ιερό Ναό της Γεννήσεως της Θεοτόκου.
Σήμερα, ο Ναός έγινε Sport Salonu. Ένα γυμναστήριο. Και όμως, κάθε πέτρα, κάθε γύψινο διακοσμητικό, κάθε ξύλινο πατζούρι, θυμάται. Οι κατοικίες των Ελλήνων που σώζονται ακόμη, αντιστέκονται στον χρόνο σαν πεισματάρηδες μάρτυρες. Τοποθετημένες κατά μήκος της οδού Μααρίφ, οι κατοικίες αυτές δεν είναι απλά σπίτια – είναι μνήμες, είναι απομεινάρια καρδιάς.
Οι προσόψεις λένε ιστορίες
Η αρχοντιά τους είναι αδιαπραγμάτευτη. Από την νεοκλασική λιτότητα μέχρι την μακεδονίτικη ξυλεία, τα σπίτια αποκαλύπτουν τον πολιτισμό ενός λαού που ήξερε να χτίζει με ψυχή, όχι απλώς τούβλα. Άλλοτε καλά συντηρημένα, άλλοτε ρημαγμένα, κουβαλούν ακόμα πάνω τους το δάκρυ της εγκατάλειψης και την ευγένεια της μνήμης.
Από τον Επιτάφιο στο… μπάσκετ
Ποιος να το φανταζόταν; Ο ναός όπου κάποτε έψελναν το «Αι γενεαί πάσαι» σήμερα ηχεί από ήχους μπάλας. Η Θεοτόκος έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε στην λήθη, μα οι τοίχοι της ίσως ψιθυρίζουν ακόμη το «Χριστός Ανέστη» κάθε Πάσχα που δεν ήρθε.
Γιατί να μιλήσουμε τώρα γι’ αυτά;
Γιατί η Ιστορία είναι σαν τη θάλασσα: αν δεν την κρατήσεις ζωντανή, θα σε πνίξει. Γιατί αυτά τα σπίτια δεν είναι απλώς ντουβάρια , είναι η απόδειξη πως υπήρξαμε, αγαπήσαμε, δημιουργήσαμε, και ξεριζωθήκαμε. Κι αν εμείς σωπάσουμε, τότε θα μείνουν μόνο φωτογραφίες σε τουριστικούς οδηγούς και αναστεναγμοί ηλικιωμένων.
