Κι όμως...η Μαμά δεν είναι πιά μαζί σου…Πόνος απερίγραπτος, ένα τρομακτικό κενό που δεν γεμίζει με κανέναν, απώλεια τραγική, η μεγαλύτερη μετά την απώλεια ενός παιδιού….
Έφυγε η μαμά… και μαζί της η αγάπη… η παρηγοριά, το στήριγμα, η ασφάλεια, η τροφός και φίλη, η εξομολόγος.. και για κάποιους ίσως και όλη τους η οικογένεια…
Τα λόγια φτωχα… Φοβάσαι τη στιγμή αυτή και παρακαλάς να μην έρθει, να μην την ζήσεις, να γυρίσει πίσω ο χρόνος εκεί που σε αγκάλιαζε .. που την αγκάλιαζες ενώ έπλενε τα πιάτα και το άρωμα της "τάιζε" την ψυχή σου , εκεί που σε πήγαινε ή σε έπαιρνε από το σχολείο και γύριζες πίσω το βλέμμα για να τη δεις τελευταία φορά πριν χτυπήσει το κουδούνι λες και δεν θα την ξαναέβλεπες…κι όμως πάντα την ξαναέβλεπες γιατί σε περίμενε με χαμόγελο στην πόρτα. Πάντα καρδιοχτυπούσε αν θα επιστρέψεις ασφαλής στο σπίτι. Πάντα ήταν εκεί, να γεμίσει την καρδιά σου αγάπη, να σε "γιατρέψει" ακόμα και να σε "μαλώσει" ..
Έφυγε η ΜΑΜΑ…και τώρα δεν είσαι πια παιδί κανενός…πόσο πονάει αυτή η σκέψη;
Ποιος άλλος θα σε πονέσει και να σε σκεφτεί όπως εκείνη;
Και γεννιούνται με τον πόνο και άλλες σκέψεις…μαμά ήσουν ευτυχισμένη; Κατάφερα να σε κάνω να αισθανθείς περήφανη; Ήμουν εκεί δίπλα σου όταν με είχες ανάγκη; Ήμουν καλό παιδί;
Είναι συγκλονιστικό το πόσο πίσω μπορεί να σε πάει ο πόνος του χαμού της μητέρας… αναλογίζεσαι και ακούς ξαφνικά μια γλυκιά φωνούλα να σε φωνάζει από το βάθος του σπιτιού…. "ΜΑΜΑΑΑ" και ξυπνάς!
Το παιδί που θρηνεί και προσπαθεί να ανακαλέσει εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα της δικής του μητέρας…συνειδητοποιεί ότι είναι και η ίδια μαμα….
Η ίδια η ζωή ζητά να συνεχίσεις το έργο της μητέρας…
Χρόνια πολλά στις Μαμάδες όλης της γης και περισσότερο στις μαμάδες που δεν ζουν πια δίπλα μας αλλά μέσα μας….
