Η Σαμοθράκη φορά τα γιορτινά της για τη νέα τουριστική σεζόν. Οι πηγές, τα ποτάμια, οι καταρράκτες. Το νησί της αφθονίας στη θεωρία.
Στην καρδιά των Θερμών, εκεί όπου η φύση κάποτε γεννούσε ευγνωμοσύνη, σήμερα επικρατεί σιωπή, όχι από γαλήνη, αλλά από απόγνωση.
Ο Τάσος Ξενάκης, επαγγελματίας του τουρισμού και ιδιοκτήτης των δωματίων «Γαλήνη», δεν έχει νερό. Όχι λίγο. Καθόλου. Κι όμως, λίγα μέτρα πιο δίπλα, κάποιοι έχουν. Ίσως με χαμηλή πίεση. Εκείνος τίποτα. Το πρόβλημα δεν είναι απλώς υδραυλικό. Είναι πρόβλημα ακοής: κανείς δεν ακούει.
Κανένας τεχνικός. Κανένας γείτονας. Κανένας Δήμος.
Όταν δεν έχεις σταγόνα, το να παρακαλάς γίνεται καθημερινότητα. Το να απορρίπτεσαι – ρουτίνα και η μόνη “πίεση” που παραμένει, είναι αυτή που ανεβαίνει μέσα σου.
Στην Ελλάδα της ανάπτυξης και των κονδυλίων, ένας επαγγελματίας αναγκάζεται να κλείσει τα δωμάτιά του, επειδή το νερό δεν φτάνει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πόσοι ακόμα ζουν το ίδιο σιωπηλά; Πόσοι παλεύουν με ζημιές που “δεν είναι ακόμα πρόβλημα όλων”;
Μέχρι να σπάσει ο σωλήνας. Μέχρι να “μυρίσει” παντού. Μέχρι να γίνει πρωτοσέλιδο.
Ο Τάσος δεν γράφει για να κατηγορήσει. Γράφει γιατί δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί.
Και το λέει ξεκάθαρα:
«Η φιλοξενία δεν είναι μόνο καθαρές σεντόνια και θέα. Είναι και νερό. Είναι και αξιοπρέπεια. Είναι και υποδομή.»
Η αλήθεια είναι απλή και σκληρή: Δεν μπορείς να μιλάς για τουρισμό, όταν δεν μπορείς να ανοίξεις τη βρύση.
Και δεν μπορείς να μιλάς για πρόοδο, όταν δεν ακούς κανέναν , μέχρι να φτάσει το πρόβλημα στην αυλή σου.
