Η κοινωνία της επίδειξης έχει μπει και στα παιδικά πάρτι – κι ενώ οι τιμές εκτοξεύονται, εμείς… συνεχίζουμε να κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Μια Κυριακή στην Αλεξανδρούπολη, σ’ ένα παιδικό πάρτι. Δεκάδες γονείς, παιδάκια με παπούτσια 100 ευρώ, θεματικό μπαλόνι ανά 3 λεπτά, τσάντες που στοιχίζουν όσο ένας βασικός μισθός. Το δώρο δεν πρέπει να είναι απλώς καλό. Πρέπει να είναι… instagramable.
Κάποτε τα παιδικά πάρτι γίνονταν στο σαλόνι. Τώρα, αν δεν έχει animator, κέτερινγκ και story με φίλτρο, “δεν λες ότι έκανες κάτι”.
Η κατάσταση είναι ίδια και στον δρόμο: επώνυμες τσάντες, iPhones παντού, «outfit της ημέρας» που κοστίζει έναν λογαριασμό της ΔΕΗ. Το βλέπεις παντού και ναι, και στην Αλεξανδρούπολη.
Την ίδια στιγμή, η γειτόνισσα λέει «θα πληρώσω το ρεύμα με δόσεις», ο φίλος δηλώνει «δεν βρίσκω δουλειά», και η καφετέρια είναι τίγκα Τρίτη μεσημέρι.
Κάτι δεν ταιριάζει. Κάτι δεν κολλάει.
Ζούμε σε μια κοινωνία ρόλων
Παλιά λέγαμε «να μην ξέρει η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου». Τώρα… όλοι πρέπει να ξέρουν.
Όλα πρέπει να φανούν. Να “ανεβούν”. Να “πούμε ότι είμαστε καλά”. Να δείξουμε “πως τα καταφέραμε”.
Στα social media, οι ζωές μας είναι φωτεινές, γεμάτες ταξίδια, cocktails, χαμογελαστά παιδιά με Burberry καπέλα. Στην πραγματικότητα, είμαστε αγχωμένοι, πιεσμένοι και πολλές φορές… μόνοι.
Κι αυτό δεν είναι θέμα χρημάτων. Είναι θέμα νοοτροπίας.
Γιατί δεν χρειάζεται να ντύσεις το παιδί σου σαν catwalk για να του δείξεις αγάπη.
Δεν χρειάζεται να κουβαλάς μια τσάντα 600 ευρώ για να πείσεις ότι αξίζεις.
Δεν χρειάζεται να πνιγείς στα έξοδα για να «φαίνεσαι πετυχημένος».
Ο αληθινός πλούτος είναι η ψυχική σου ηρεμία
Ζούμε σε μια εποχή που μας πιέζει να φανούμε, όχι να είμαστε.
Και όσο πιο φτωχό είναι το μέσα μας, τόσο πιο στολισμένο γίνεται το έξω.
Δεν είναι όλοι έτσι. Δεν φταίει κανείς προσωπικά.
Αλλά το φαινόμενο υπάρχει. Και είναι βαθύ, υπόγειο και εξαντλητικό.
Καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνει “είμαι καλά”. Μήπως δεν είναι τόσο «φίλτρο» όσο «αλήθεια»;
