Στο Google έχεις δύο πράγματα: αριθμούς και φωνές. Και στην περίπτωση του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, και τα δύο δείχνουν κάτι πιο σύνθετο απ’ ό,τι μια απλή βαθμολογία.
3,6 αστέρια στα 5 από 321 αξιολογήσεις. Ούτε καταστροφή, ούτε διαφήμιση. Το πρόβλημα είναι στην αφήγηση πίσω από τους αριθμούς, γιατί αυτά που περιγράφονται στις κριτικές διαφέρουν όσο μέρα με νύχτα.
Καταγγελίες με πλήρες ονοματεπώνυμο και ημερομηνίες:
- Άρνηση αφαίρεσης ραμμάτων από γιατρό στα τακτικά
- Απαξιωτική συμπεριφορά διευθυντή σε χειρουργικό τμήμα
- Πολίτες που “ντρέπονται ως Έλληνες για το επίπεδο φροντίδας”
- Παρουσία καπνίσματος σε γραφεία γιατρών
- Ασθενείς που φτάνουν από μακριά και δεν βλέπουν τον άνθρωπό τους εγκαίρως
Αλλά και πραγματικές ευχαριστίες – εκεί που γίνεται δουλειά:
Στις ίδιες αξιολογήσεις:
Ευχαριστίες για Παιδιατρική και Ορθοπεδική Κλινική
Αναφορές για «υπέρμετρο ζήλο και ανθρωπιά» από μεμονωμένους γιατρούς
Γονείς που δηλώνουν «συγκινημένοι» από την προσέγγιση του προσωπικού
Η διαφορά ποιότητας φαίνεται να είναι πρόβλημα συστήματος. Όχι ικανοτήτων.
Το ερώτημα που μένει ανοιχτό:
Πώς γίνεται στο ίδιο νοσοκομείο:
να νιώθεις απόλυτη ασφάλεια σε ένα τμήμα,
και λίγα μέτρα πιο πέρα να νιώθεις εγκατάλειψη και οργή;
Η αλήθεια είναι ότι το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης παραμένει κομβικό για όλη τη Θράκη και όχι μόνο. Όμως, όταν η εικόνα του διχάζει τόσο, η διοίκηση δεν μπορεί να αρκεστεί στο “κάνουμε ό,τι μπορούμε”. Οφείλει να δει τι λένε οι ίδιοι οι πολίτες και να απαντήσει.
Αυτό δεν είναι απλώς ένα rating. Είναι ένας καθρέφτης που λέει: εδώ, κάτι δεν δουλεύει όπως πρέπει.
