Παρκάρισμα σε ράμπες και διαβάσεις, ανεξέλεγκτα πατίνια, κόκκινα φανάρια που αγνοούνται και οδηγοί στην αριστερή λωρίδα με 30. Η Αλεξανδρούπολη των “μικρών παρανομιών” έγινε ο καθρέφτης της ανοχής μας.
Όταν το παράνομο γίνεται καθημερινό και το καθημερινό γίνεται… κανόνας. Η Αλεξανδρούπολη απολαμβάνει τις μικρές της αταξίες με τη σιωπηρή έγκριση όλων.
Δεν είναι μόνο ότι συμβαίνουν. Είναι ότι δεν ενοχλούν κανέναν πια.
Στην Αλεξανδρούπολη, οι παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας έχουν περάσει από το στάδιο του λάθους στο στάδιο του «δε βαριέσαι». Όλοι τις βλέπουν. Κανείς δεν αντιδρά. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
Καλώς ήρθατε στην Αλεξανδρούπολη των “συγχωρεμένων παραβάσεων”, των μικρών “τίποτα μωρέ”, ή “ένα λεπτάκι θα κάνω” που όμως όταν μαζευτούν, κάνουν μια πόλη να μοιάζει περισσότερο με χαλαρό παζάρι παρά με ευρωπαϊκό κέντρο.
1. Πάρκαρε όπου σε βολεύει – διάβαση, ράμπα, στροφή… όλα παίζουν
Το εθνικό σπορ της πόλης. Παρκάρεις πάνω σε ράμπα ΑμεΑ ή διάβαση πεζών, ανάβεις αλάρμ και πας «για δυο λεπτά». Στην Ιωακείμ Καβύρη, έξω από τον ΟΤΕ, η παράβαση είναι τόσο συχνή που μοιάζει θεσμοθετημένη. Το «μια δουλίτσα κάνω» έχει αναχθεί σε άφεση αμαρτιών.
2. Πατίνι χωρίς φρένα – και χωρίς μυαλό
Τα ηλεκτρικά πατίνια είναι παντού. Στους δρόμους, στους πεζόδρομους, πάνω στα πόδια σου.
Οδηγούνται από ανήλικους και κινούνται σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η πρόοδος ήρθε, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει φρένα. Ούτε στους τροχούς. Ούτε στα μυαλά.
Εμπόδια με μπαταρία… τα αποκαλούν οι μεγαλύτεροι συμπολίτες μας. Κι αν πέσεις πάνω τους; Δικό σου πρόβλημα που δεν είχες τα μάτια σου δεκατέσσερα!
3. Τουρκικό “πράσινο” – ο δικός τους ΚΟΚ
Το κόκκινο στα φανάρια δεν ισχύει για όλους. Ειδικά για οδηγούς από Τουρκία, που σε κάθε είσοδο, έξοδο ή φανάρι, περνούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Καθημερινά, επαναλαμβανόμενα, με απόλυτη φυσικότητα και απόλυτη σιωπή. Επίσης μπορούν να παρκάρουν με μεγάλη ευκολία σε θέσεις αναπήρων ή εγκύων!
4. Αριστερή λωρίδα με 30 χλμ./ώρα – για τους σκεπτόμενους οδηγούς
Στην Εγνατία και στον δρόμο προς Χιλή, η αριστερή λωρίδα έχει γίνει χώρος περισυλλογής.
Οδηγοί κινούνται με 30-40, συχνά με μουσική και παράθυρο ανοιχτό.
Κάποιοι λένε πως απλώς δεν ξέρουν. Άλλοι λένε πως απλώς… αδιαφορούν.
Σε κάθε περίπτωση, η οδική παιδεία δεν έφτασε ποτέ εκεί.
5. Το “όλοι το κάνουν” έγινε νέο είδος νομιμότητας
Η μεγαλύτερη παραβίαση απ’ όλες: η συλλογική αποδοχή.
Όλοι το βλέπουν, κανείς δεν μιλά. Γιατί “σιγά μωρέ, τι έγινε”.
Και έτσι, το “συγχωρεμένο” δεν είναι αθώο. Είναι επικίνδυνο.
Γιατί οι μεγαλύτερες καταστροφές ξεκινούν πάντα από τα “δεν έγινε και τίποτα”.
Αυτό το ρεπορτάζ δεν έχει στόχο να κατηγορήσει την Τροχαία. Οι δυνάμεις της είναι ελάχιστες, οι ανάγκες πολλές και οι “παραβάτες” πάρα πολλοί. Όμως, ο δημόσιος διάλογος χρειάζεται να ανοίξει: η καθημερινότητα στο δρόμο δεν είναι θέμα μόνο κανόνων , είναι θέμα πολιτισμού, συνείδησης και τελικά, ασφάλειας.
Γιατί αν δεν αλλάξουμε συμπεριφορά, οι δρόμοι μας θα συνεχίσουν να είναι πεδίο ελευθερίας χωρίς ευθύνη.
Δεν χρειάζονται πρόστιμα για να φτιάξει μια πόλη. Χρειάζεται συνείδηση. Και αυτή, δεν φυτρώνει με σήματα κι αν δεν την πάρουμε σοβαρά, μια μέρα θα ψάχνουμε τι έφταιξε και θα βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
