Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολούθησε πλήθος κόσμου την εκδήλωση που διοργάνωσε την Κυριακή 1 Οκτωβρίου, στην Αλεξανδρούπολη η «Λαϊκή Συσπείρωση» Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης για την αντιπυρική – αντιπλημμυρική προστασία και την Πολιτική Προστασία.
Στην εξαιρετικά επίκαιρη εκδήλωση, συνέχεια της δράσης και των διεκδικήσεων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στα συμβούλια δήμων και περιφέρειας για τα ζητήματα αυτά, μίλησαν ο Διονύσης Κλάδης, υποψήφιος περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», ο Σάββας Δευτεραίος, υποψήφιος δήμαρχος Αλεξανδρούπολης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», ο Σάββας Θεοδωρής, Αντιστράτηγος ΠΣ Υπαρχηγός ε.α., ο Βασίλης Μπέλος, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος στο ΔΠΘ, ο Θωμάς Παπαλάσκαρης, MSc Πολιτικός – Υδρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υδραυλικών Έργων και ο Λευτέρης Τηγανούργιας, Δασολόγος, Υπάλληλος στη Δασική Υπηρεσία Ροδόπης.
Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε ο Διονύσης Κλάδης, ο οποίος σημείωσε αρχικά πως η πρωτοβουλία αυτή έχει στόχο με τη συμβολή και των αξιόλογων επιστημόνων, με βάση και τα νέα δεδομένα που υπάρχουν στην περιοχή, να αναδειχθούν οι πραγματικές αιτίες των προβλημάτων σε αυτούς τους τομείς που βιώνει ο λαός με τραγικό τρόπο, αλλά και να υπάρξει ακόμα μία προειδοποίηση για το τι έρχεται και να αποτελέσει βήμα διεκδίκησης και συσπείρωσης δυνάμεων ώστε να δυναμώσει το κίνημα, ο αγώνας του λαού που αποτελεί και τη μοναδική ελπίδα για να βγουν οι πραγματικές ανάγκες του λαού στο προσκήνιο, να απαιτηθούν μέτρα και έργα που αφορούν στην κυριολεξία τη ζωή του.
Αναφερόμενος στην πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά που έπληξε τον Έβρο και τη Ροδόπη ο Διονύσης Κλάδης σημείωσε: «Οι δυνάμεις του ΚΚΕ που στηρίζουμε το ψηφοδέλτιο της “Λαϊκής Συσπείρωσης” βρεθήκαμε από την πρώτη ώρα των πυρκαγιών στα μέτωπα. Ως οφείλαμε, προσπαθήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις να συμβάλουμε στην προσπάθεια κατάσβεσης και στην προστασία του λαού.
Προσφέραμε πρώτες βοήθειες σε κόσμο που είχε ανάγκη, συμβάλαμε στη μεταφορά ανθρώπων από περιοχές που κινδύνευαν, επιχειρούσαμε μαζί με τους πυροσβέστες στα μέτωπα, οδηγούσαμε δυνάμεις της πυροσβεστικής, που είχαν έρθει από άλλα μέρη και δεν ήξεραν την περιοχή, στα κατάλληλα σημεία για να επιχειρήσουν πιο αποτελεσματικά, αντίστοιχα στους οδηγούς μηχανημάτων για να δημιουργήσουν αντιπυρικές ζώνες.
Οι αγρότες μας προσέφεραν τα μηχανήματά τους και ό,τι εξοπλισμό είχαν που μπορούσε να συμβάλει. Κάναμε παρεμβάσεις για την προστασία των εργαζομένων, τόσο από τις φλόγες, μιας και η ασυδοσία της εργοδοσίας και η αδιαφορία του κράτους οδηγούσε σε εγκληματικές πράξεις, όπως την ώρα που καίγεται ο τόπος γύρω από βιομηχανίες οι εργαζόμενοι να είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν κανονικά, αλλά και για την προστασία από τον αποπνικτικό καπνό που σκέπαζε την πόλη και θα έπρεπε να απαγορευτούν οι εργασίες σε εξωτερικό χώρο χωρίς να χαθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το βράδυ της μεγάλης εκκένωσης των οικισμών πέριξ της Αλεξανδρούπολης διατηρήσαμε τα γραφεία μας ανοιχτά, δημιουργήσαμε μηχανισμό αλληλεγγύης, συμβάλαμε στο μάζεμα ειδών που είχαν ανάγκη, είτε οι πυροσβέστες, είτε οι πυρόπληκτοι, είτε τα ζώα που λαβωμένα και αυτά από τις πυρκαγιές έψαχναν καταφύγιο και φροντίδα. Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε στην πράξη ότι μόνο ο λαός σώζει τον λαό.
Επιβεβαιώθηκε ότι αυτό το κράτος είναι επιλεκτικά ανίκανο σε ό,τι αφορά τις ανάγκες του λαού, τον αφήνει κυριολεκτικά απροστάτευτο, ακριβώς γιατί είναι πολύ ικανό στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Όπως τόνισε ο ίδιος, η υλοποίηση των σημερινών επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, για την ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασών, του Περιβάλλοντος, για τη διασφάλιση ολοκληρωμένης αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, την προστασία από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές μεγάλης έκτασης (ΒΑΜΕ), είναι τελικά ασύμβατη με το σημερινό δρόμος ανάπτυξης, γιατί «τελικά αυτός ο δρόμος ανάπτυξης είναι ο πραγματικός εχθρός του Περιβάλλοντος. Και το παράδειγμα του Έβρου είναι το πλέον χαρακτηριστικό, γιατί δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές, είναι η τοποθέτηση, άναρχα, ανεμογεννητριών, είναι το έγκλημα με το lng, είναι η μεταφορά τόνων επικίνδυνου πολεμικού υλικού για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες. Αλήθεια, μετά και από αυτό το μπάχαλο που είδαμε με την πυρκαγιά αλλά και την πικρή εμπειρία που έχουμε από τον εκτροχιασμό του φορτωμένου με πολεμικό υλικό τρένου μέσα στον αστικό ιστό της Αλεξανδρούπολης ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι η μονάδα του FSRU δεν αποτελεί κίνδυνο για βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης, αντίστοιχα ότι δεν υπάρχει κίνδυνος από την συνέχιση των αποστολών πολεμικού υλικού;
Η διέξοδος, λοιπόν, βρίσκεται στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τους ομίλους, το κράτος τους, τις κυβερνήσεις τους, που υλοποιούν τα αναπτυξιακά κερδοφόρα σχέδια τους, ψηφίζουν τους αντιλαϊκούς νόμους προς όφελός τους, που εντείνουν την εμπορευματοποίηση της γης, των δασών. Που υποτάσσουν το όποιο σχέδιο στις ανάγκες των ομίλων.
Αυτή είναι η αιτία χειροτέρευσης της ζωής της λαϊκής πλειοψηφίας.
Εμείς απεναντίας πιστεύουμε ακράδαντα ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης που να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και αυτός δεν είναι άλλος από το εργατικό κράτος, τον σοσιαλισμό.
Οι αντιλαϊκές προτεραιότητες αποτυπώνονται στον “αναπτυξιακό σχεδιασμό” και τους προϋπολογισμούς της περιφέρειας: Τεράστια ποσά από κρατικούς πόρους και ευρωπαϊκά προγράμματα ξοδεύονται για έργα αναβάθμισης της περιοχής μας ως στρατιωτικού – ενεργειακού – διαμετακομιστικού κόμβου και τουριστικού προορισμού για γερά πορτοφόλια, ενώ μετρημένα στα δάχτυλα είναι τα αποσπασματικά σχέδια και οι υποδομές για αντιπλημμυρική – αντισεισμική προστασία, και απ’ αυτά ακόμα λιγότερα υλοποιούνται.
(…)
Για όλα αυτά ψηφίζουμε λοιπόν στις 8 Οκτώβρη σε δήμους και περιφέρειες. Ειδικά και εδώ, στην περιοχή μας, όπου οι υποψήφιοι όλων των άλλων κομμάτων υπόσχονται “λύσεις για την καθημερινότητα”, την οποία οι ίδιοι με την πολιτική τους κάνουν κόλαση για τον λαό.
Δεν υπάρχει όμως ούτε μια πτυχή αυτής της “καθημερινότητας” που να μην επιβεβαιώνει την ανάγκη να “πάμε αλλιώς”. Να γίνουμε εμείς, οι διεκδικήσεις και ο οργανωμένος αγώνας μας, το αντίπαλο δέος, με ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ, δυναμώνοντας στις εκλογές τη “Λαϊκή Συσπείρωση” σε περιφέρειες και δήμους. Τη μόνη πραγματική εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση, που δεν διστάζει να συγκρουστεί και μπαίνει μπροστά για τον λαό και τις ανάγκες του!
Σε αυτόν τον αγώνα σάς καλούμε να συμπορευτούμε».
Κριτήριο ψήφου η καταδίκη της πολιτικής που αφήνει πίσω της νεκρούς, στάχτες και αποκαΐδια
Ο Σάββας Δευτεραίος, δημοτικός σύμβουλος και υποψήφιος δήμαρχος Αλεξανδρούπολης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», σημείωσε στην παρέμβασή του πως οι πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές στην περιοχή έφεραν με τραγικό τρόπο στην επικαιρότητα την έλλειψη αντιπυρικών και αντιπλημμυρικών έργων καθώς και των αναγκαίων υποδομών πρόληψης από φυσικές καταστροφές.
«Η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού σε αυτό το έγκλημα», σημείωσε, «έφτασε μέχρι την ενεργοποίηση του 112, στη γνωστή λογική του “ο σώζων εαυτόν σωθήτο”».
(…)Έφτασε ακόμη στο σημείο να αποδώσει την ευθύνη του εμπρησμού στους κατατρεγμένους μετανάστες και πρόσφυγες, που η κυβερνητική-ευρωενωσιακή πολιτική έχει καταδικάσει να περνούν από ολοένα και πιο επικίνδυνες διαδρομές για να ξεφύγουν από τη φτώχεια, τον πόλεμο, τους διωγμούς. Με αυτή την πολιτική έστρωσε τον δρόμο σε κάθε ρατσιστική, αντιδραστική αντίληψη, με αποτέλεσμα τα γνωστά αποκρουστικά και απαράδεκτα γεγονότα που οργάνωσαν φασιστοειδή στον Έβρο. Να θυμίσουμε ότι τέτοια φασιστοειδή φιλοξενούνται σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα, αυτοαποκαλούμενα ανεξάρτητα, ψηφοδέλτια στον δήμο μας».
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο πιο κραυγαλέο, όπως το χαρακτήρισε, παράδειγμα έλλειψης σχεδίου και μέτρων πυροπροστασίας, αυτό της εκκένωσης του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης: «Το Νοσοκομείο έχει αποκαλεστεί “Ναυαρχίδα” της Υγείας στην περιοχή, και αποτελεί Νοσοκομείο αναφοράς της Περιφέρειας ΑΜΘ. Είναι το Νοσοκομείο που το ανεξέλεγκτο πύρινο μέτωπο, έφτασε στην πύλη του, είναι το Νοσοκομείο που εκκενώθηκε και η πλειοψηφία των νοσηλευόμενων μεταφέρθηκε με πλοίο στην Καβάλα.
Το πλοίο βέβαια δεν έκανε τα προγραμματισμένα δρομολόγιά του για Σαμοθράκη, αφήνοντας ένα νησί που ταυτόχρονα δεν είχε ρεύμα σε απόγνωση. Τα κτίρια που βρίσκονται πάνω από το Νοσοκομείο καψαλίστηκαν, ενώ κάηκε και ο μετασχηματιστής, αφήνοντας το Τμήμα Μοριακής Βιολογίας χωρίς ρεύμα, βάζοντας σε κίνδυνο πολλά εξελισσόμενα ερευνητικά έργα. Οι υπηρεσίες Υγείας στοιβάχτηκαν στους, ήδη, μη ικανοποιητικούς χώρους του Κέντρου Υγείας Αλεξανδρούπολης.
Καμία πρόβλεψη για περιμετρική ζώνη πυρασφάλειας δεν υπήρχε και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει. Σαν ασφάλεια για το Πανεπιστήμιο και το Νοσοκομείο λογίζονταν η Εγνατία Οδός ενώ επιπρόσθετη ζώνη πυρασφάλειας για το Νοσοκομείο θεωρήθηκε ο χώρος στάθμευσής του.
Αναδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι η παντελής έλλειψη “πρόληψης” έχει συγκεκριμένη αιτία και είναι η πολιτική του κέρδους που αφήνει πίσω της νεκρούς, στάχτες και αποκαΐδια».
Στη συνέχεια, ο Σάββας Δευτεραίος, αναφέρθηκε ακόμα στις ερωτήσεις και τις άλλες παρεμβάσεις της «Λαϊκής Συσπείρωσης» σχετικά με την αντιπυρική – αντιπλημμυρική θωράκιση, και σημείωσε: «Οι απαντήσεις κάθε φορά είναι ίδιες: Δεν είναι αρμοδιότητά μας, δεν υπάρχουν κονδύλια, μεγάλο το κόστος, κλπ.
Γι’ αυτό καλούμε τον λαό της περιοχής με τη δράση του, τον αγώνα του, να απαιτήσει τα απαραίτητα έργα, να απαιτήσει τη στελέχωση των αρμόδιων υπηρεσιών με τα απαραίτητα μέσα και προσωπικό, την αποζημίωση στο 100% όσων επλήγησαν, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, να δοθούν οι απαιτούμενες ζωοτροφές και μελισσοτροφές για όσο διάστημα υπάρχει ανάγκη. Να αποκατασταθούν όλα τα απαραίτητα έργα υποδομής. Να επιταχυνθούν τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας. Καμία εμπλοκή ιδιωτών.
(…)Στις 8 Οκτώβρη πρέπει να πούμε ένα μεγάλο “ως εδώ” με την πολιτική του κέρδους που βάζει στην άλλη μεριά της ζυγαριάς τις ζωές μας. Να συγκρουστούμε μαζί τους για τα συμφέροντα των πολλών και για να πάρουν το μήνυμα αυτοί που κυβερνάνε».
Σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες δίνουν οι πυροσβέστες μάχες με τις πυρκαγιές
Στη παρέμβασή του, ο Σάββας Θεοδωρής, Αντιστράτηγος ΠΣ-Υπαρχηγός ε.α, αναφέρθηκε στις κρίσιμες ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα που αντιμετωπίζει η Πυροσβεστική και την παντελή έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδιασμού αντιπυρικής προστασίας με έμφαση στην πρόληψη.
Όπως αρχικά σημείωσε ο ίδιος, «διαχρονικά από τις κυβερνήσεις που διαδέχονταν η μια την άλλη, η κατανομή πόρων, το ανθρώπινο δυναμικό, η ύπαρξη και διάθεση μέσων, η διαμόρφωση υποδομών γινόταν με βάση τα συμφέροντα του κεφαλαίου», και πρόσθεσε:
«Στην πυροσβεστική υπηρεσία τα μέσα καταστολής είναι κατά μέσο όρο το 1/3 αυτών που χρειάζονται για αποτελεσματική καταστολή, ενώ και οι ελλείψεις σε μόνιμο προσωπικό είναι τεράστιες.
Οι μάχιμοι πυροσβέστες κατά την αντιπυρική περίοδο φτάνουν κυριολεκτικά στα όριά τους, αφού υφίστανται το “τέντωμα” του εργασιακού τους χρόνου με τις επιφυλακές, για να καλυφθεί η τεράστια έλλειψη προσωπικού (4.500 κενές οργανικές θέσεις πυροσβεστών), με 24ωρες βάρδιες στα πύρινα μέτωπα, με 32ωρες βάρδιες σε αστικές πυρκαγιές. Η εξάντλησή τους είναι τέτοια που φέτος είχαμε στις πυρκαγιές του Έβρου και της Ροδόπης περισσότερους από 60 πυροσβέστες τραυματισμένους ή να έχουν παρουσιάσει σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα.
(…)Πυροσβέστες από διάφορες περιοχές της Ελλάδας μετακινήθηκαν στον Έβρο, στην Αττική, στη Ρόδο, στην Εύβοια, τη Βοιωτία και αλλού για να μπαλώσουν τα τεράστια κενά. Ξεκινούσαν τα μεσάνυχτα για να φτάσουν το πρωί και να ριχτούν στη μάχη με τις φωτιές σε μέρη και περιοχές που δεν γνωρίζουν ούτε έχουν επισκεφθεί ποτέ. Σε άλλες περιπτώσεις, επειδή δεν υπήρχε καμιά μέριμνα για στέγαση, αναγκάζονταν να διανύουν 1.200 χιλιόμετρα την ημέρα, όπως οι πυροσβέστες από την Ήπειρο για παράδειγμα που στέλνονται πήγαινε – έλα στον Έβρο.
Πυροσβέστες από τις ΕΜΟΔΕ (Ειδικές Μονάδες Δασικών Επιχειρήσεων) εργάζονται συνεχόμενα για έως και 7 ημέρες! Προσωπικό των ΕΜΟΔΕ κλήθηκε να επιχειρήσει 48 ώρες συνεχόμενα, μετακινούμενο από το ένα πύρινο μέτωπο στο άλλο, με μόνη “ανάπαυση” το χρονικό διάστημα της πτήσης για τη μεταφορά του.
Πυροσβέστες που υπηρετούν σε ΕΜΑΚ, ΜΕΤΠΕ (Μηχανοκίνητο Ειδικό Τμήμα Πυροσβεστικών Επιχειρήσεων) και άλλες υπηρεσίες, εργάζονται επί μια ολόκληρη εβδομάδα, 24 ώρες (συχνά επιχειρώντας καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ώρου σε πυρκαγιές) και αναπαύονται για λιγότερο από 20 ώρες. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις, πυροσβέστες σε ΕΜΑΚ έφτασαν να εργάζονται 48 ώρες συνεχόμενα (με τις 24 από αυτές να επιχειρούν σε κάποια πυρκαγιά) και να “αναπαύονται” λιγότερο από 20 ώρες!
(…)Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, και ειδικά κατά τις πρώτες ημέρες των επιχειρήσεων, οι πυροσβέστες επιχειρούσαν για πάνω από 20 ώρες σε πυρκαγιές με μοναδική μέριμνα της υπηρεσίας το μοίρασμα ελάχιστης ποσότητας νερού και ενός μικρού γεύματος. Κατέληξαν πάλι να βασίζονται στην αλληλεγγύη του κόσμου για να καλύψουν τις ανάγκες διατροφής και ενυδάτωσής τους.
Όλοι μας νιώσαμε αγανάκτηση με τους πυροσβέστες να κοιμούνται στο πάτωμα ή στην καρέκλα του πλοίου μετά από 10 μέρες μάχη με τις φωτιές στη Ρόδο. Κι όλα αυτά σε ένα προσωπικό που ο μέσος όρος ηλικίας τους πλησιάζει τα 50 έτη, ενώ δεν είναι καν ενταγμένοι στα Βαρέα και Ανθυγιεινά επαγγέλματα.
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση μετακίνησε πυροσβέστες για τη στελέχωση των οχημάτων του ΕΚΑΒ, αποδυναμώνοντας παραπέρα την Πυροσβεστική, όπως έκαναν άλλωστε και οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τη στελέχωση των αεροδρομίων της Fraport και των ιδιωτικοποιημένων αυτοκινητοδρόμων».
Ο Σάββας Θεοδωρής είπε πως παρά τις επιδιώξεις της κυβέρνησης, αυτή είναι η πραγματική κατάσταση που επικρατεί στο Πυροσβεστικό Σώμα, και κλείνοντας τόνισε την ανάγκη ο λαός να ενισχύσει τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και από καλύτερες θέσεις να διεκδικήσει μεταξύ άλλων:
– Να ομογενοποιηθεί το προσωπικό του πυροσβεστικού σώματος και να πάψει να υφίσταται η τριχοτόμησή του με άμεση αποδοχή της σχετικής τροπολογίας του ΚΚΕ για μονιμοποίηση 5ετών, 7ετών και εποχικών πυροσβεστών.
– Να καταργηθεί ο απαράδεκτος διαχωρισμός της πρόληψης από την κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών, με ενίσχυση με μόνιμο προσωπικό της Δασικής Υπηρεσίας, της Πυροσβεστικής και όλων των κρατικών δομών πρόληψης, διαχείρισης, και Πολιτικής Προστασίας, Υγείας και εκτίμησης και πρόγνωσης των φυσικών και τεχνολογικών καταστροφών.
– Να εκσυγχρονιστεί ο εθνικός στόλος δασοπυρόσβεσης, να καταργηθεί ο νόμος της ΝΔ 4622/2020 για τον Εθνικό Μηχανισμό Διαχείρισης Κρίσεων που επιδείνωσε τα προβλήματα διαχείρισης κρίσεων καθώς δημιούργησε επιπρόσθετα προβλήματα στην επιχειρησιακή δράση και όχι μόνον, των πυροσβεστών.
– Να εκπονηθούν τα απαραίτητα έργα υποδομής, αντιπλημμυρικής προστασίας, ολοκληρωμένης διαχείρισης των λεκανών απορροής.
– Να καταργηθούν το πλαίσιο χρήσεων γης, η αντιδραστική δασική νομοθεσία που ψήφισαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και διασφαλίζει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου που υποτάσσει το περιβάλλον στο κέρδος και καθιστά αδύνατη τη διαχείριση και προστασία των δασών από κάθε κίνδυνο.
Η καπιταλιστική οικονομία και το αστικό κράτος είναι ο πυρήνας του προβλήματος
Στη παρέμβασή του ο Βασίλης Μπέλλος, σημείωσε πως, παρά τις φλυαρίες για την κλιματική αλλαγή, οι οποίες κυριάρχησαν στον δημόσιο λόγο, η κυβέρνηση δεν έκρυψε την ουσία του ζητήματος, με τα λόγια του υπουργού Επικρατείας να φανερώνουν τη λογική του “κόστους – οφέλους”: «Το φαινόμενο αυτό γίνεται μία φορά στα 400 ή 500 χρόνια και ότι θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα σχεδιάζουμε τα έργα μας απέναντι σε ένα τόσο σπάνιο γεγονός, διότι αυτό κοστίζει». Και σχολίασε: «Απέναντι στον πυρήνα αυτής της κυνικής και ταξικής ομολογίας, καμία πολιτική δύναμη που δεν βάζει ως στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και του αστικού κράτους δεν μπορεί να απαντήσει ουσιαστικά.
(…)Θα πρέπει να απαντήσουμε ένα ερώτημα. Υπάρχουν δυνατότητες στην εποχή μας, όταν έχουμε κατακτήσει αυτό το τεχνολογικό επίπεδο, όταν έχουμε αποκωδικοποιήσει μία σειρά φυσικών νόμων, όταν διαθέτουμε τεράστιους υπολογιστικούς πόρους, όταν έχουμε διαθέσιμο τέτοιο μεγάλο όγκο δεδομένων, για μία ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία;
Η απάντηση είναι καταφατική. Αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι και κάτι το ευρύτερο από την κατασκευή κάποιων συμβατικών αντιπλημμυρικών έργων. Μιλάμε για μία άλλου τύπου ανάπτυξη η οποία θα δημιουργήσει έναν αστικό ιστό όπου θα κυριαρχούν οι ανοιχτοί χώροι, τόσο στο επίπεδο της λεκάνης απορροής, όσο και στο επίπεδο της ποτάμιας κοίτης, αλλά και μία ύπαιθρο η οποία θα είναι σε μία οργανική ενότητα με την πόλη και όχι αφημένη στην τύχη της όπως σήμερα. Το όλο αυτό σύστημα θα πρέπει να υποστηρίζεται από ένα μείγμα κλασικών κατασκευαστικών αλλά και ήπιων μέτρων, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να υπάρχει και η προσπάθεια εγκατάστασης ενός αξιόπιστου (στα μέτρα του δυνατού φυσικά) συστήματος έγκαιρης πρόγνωσης και προειδοποίησης.
Ας δούμε όμως τι μας έχει προσφέρει η κοινωνία του κέρδους σε όλα τα παραπάνω. Καταρχάς η καπιταλιστική ανάπτυξη γίνεται με κριτήριο όχι τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων, ενώ κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, όπως είναι η κατοικία ή οι μεταφορές, μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Συνεπώς η σύγχρονη πόλη αναπτύσσεται πάνω στη βάση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στη γη. Εκεί βρίσκεται και η απάντηση στο γιατί έχουμε μπαζωμένα ρέματα και γιατί δεν έχουμε ανοιχτούς χώρους, οι οποίοι είναι οι κύριοι παράγοντες για τη δημιουργία των πλημμυρών.
Επίσης, τα αντιπλημμυρικά έργα δεν γίνονται με το αζημίωτο για τους κατασκευαστικούς ομίλους. Σε παλιότερες περιόδους, όταν το κατασκευαστικό κεφάλαιο στην Ελλάδα ήταν η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, οι επιχειρηματικοί όμιλοι είχαν διασφαλίσει ότι η πληρωμή τους θα γίνεται ως ποσοστό του προϋπολογισμού του έργου. Ήταν η εποχή των φαραωνικών έργων όπως είθισται να λέγεται. Στη σημερινή όμως φάση, με την περίφημη Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, κάθε τεχνικό έργο θα πρέπει να φέρει και το απαραίτητο ανταποδοτικό όφελος στον κατασκευαστή. “Δυστυχώς” δεν μπορούν να μπουν διόδια στα αντιπλημμυρικά έργα για αυτό και δεν είναι σε προτεραιότητα ή δεν έχουν μεγάλο βαθμό “ωριμότητας” όπως λένε.
(…)
Τι λέει η αντιπολίτευση;
Απέναντι στο κυβερνητικό αφήγημα τι έχουν να προτάξουν κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ; Ότι η χώρα μας δεν έχει υλοποιήσει την οδηγία της ΕΕ 2007/60 για τις πλημμύρες. Και εδώ φαίνεται καθαρά η στρατηγική σύγκλιση αυτών των κομμάτων πάνω στις ευρωενωσιακές επιταγές. Διότι η βασική κατεύθυνση αυτής της οδηγίας είναι η λογική του “κόστους – οφέλους”. Ότι μπαίνει στη ζυγαριά το κόστος της αντιπλημμυρικής προστασίας και το κόστος που θα έχει μία ενδεχόμενη πλημμύρα, η οποία μπορεί να αποτιμηθεί μέσω των ασφαλιστικών εταιρειών και των αποζημιώσεων. (…)
Με βάση αυτή την ευρωπαϊκή οδηγία διαμορφώθηκαν και τα περίφημα Σχέδια Διαχείρισης Κινδύνου Πλημμύρας, τα οποία είναι αποσπασματικά, εκπονήθηκαν χωρίς να λαμβάνονται υπόψη μια σειρά από σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες και περισσότερο έχουν να κάνουν με τον χαρακτηρισμό της γης στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και την εισαγωγή των ασφαλιστικών εταιρειών στην “παρθένα” αγορά της Ελλάδας.
(…)
Το παράδειγμα της περιοχής μας είναι χαρακτηριστικό και αναφέρομαι στις πλημμύρες του Έβρου. Διότι υπάρχουν αρκετά τεχνικά έργα ανάσχεσης στο τμήμα του ποταμού που ανήκει στη Βουλγαρία, δηλαδή υδροηλεκτρικά φράγματα, που εκτός από την παραγωγή ενέργειας πρόσφεραν και αντιπλημμυρική προστασία. Οι αντεπαναστατικές όμως ανατροπές της δεκαετίας του ’90 είχαν ως άμεση συνέπεια την ιδιωτικοποίηση του κρατικού φορέα ενέργειας που λειτουργούσε στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής οικονομίας. Τι είχε αυτό ως αποτέλεσμα; Ότι το καπιταλιστικό κέρδος άλλαξε τη λειτουργία των ταμιευτήρων. Πλέον οι φορείς διαχείρισης προτιμούσαν να κρατάνε ψηλά τη στάθμη ούτως ώστε να μπορούν να πουλήσουν την ενέργεια ως ενέργεια «αιχμής», η οποία πουλιέται ακριβότερα από την ενέργεια «βάσης». Έτσι λοιπόν η αντιπλημμυρική διάσταση των έργων αυτών χάθηκε. Πλέον όταν έρχεται ένας πλημμυρικός όγκος στους ταμιευτήρες, αυτός διοχετεύεται άμεσα προς τα κατάντη χωρίς να υπάρχει κάποιο περιθώριο ανάσχεσης, άρα και μετριασμός του φαινομένου. Εκεί οφείλεται λοιπόν κατά κύριο λόγο η έξαρση των πλημμυρών στον Έβρο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, και όχι σε κάποια κλιματική αλλαγή.
Στην παρέμβασή του ο Θωμάς Παπαλάσκαρης, παρουσίασε τη μελέτη του για τον κίνδυνο πλημμυρών όπως έχει διαμορφωθεί στον δήμο Αλεξανδρούπολης μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που κατέκαψαν πάνω από το 48% της έκτασής του.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα δεδομένα που επεξεργάστηκε και παρουσίασε ο ίδιος, ο δήμος Αλεξανδρούπολης εμφανίζει ιδιαίτερα αυξημένο κίνδυνο πλημμυρικών φαινομένων. Εξετάζοντας 4 ρέματα του δήμου, (Ρέμα Μαΐστρου, Βανικιώτη (χείμαρρος Αράπης) Ρέμα Άνθειας και χείμαρρος Λουτρών) των οποίων η λεκάνες απορροής καλύπτουν 590.000 στρέμματα, προκύπτει πως αυτές έχουν καεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το συνολικό εμβαδόν των καμένων εκτάσεων των λεκανών απορροής των τεσσάρων μόνο ρεμάτων αποτελεί το 73,53% του εμβαδού της συνολικής έκτασης των λεκανών απορροής των τεσσάρων ρεμάτων.
Αυτό, όπως τόνισε ο Θ. Παπαλάσκαρης, διαμορφώνει μεγάλους κινδύνους πλημμυρικών φαινομένων, διότι σε επερχόμενες βροχοπτώσεις, θα αυξηθεί τόσο ο όγκος, όσο και η ταχύτητα του νερού στα 4 αυτά ρέματα, όπως και ο όγκος φερτών υλικών καθώς η κατακράτηση θα είναι μηδενική.
Ακόμα, παρουσίασε έναν υπολογισμό για τον όγκο νερού που θα κατεβάσει το ρέμα Μαΐστρου σε βροχόπτωση ανάλογης της κακοκαιρίας «Daniel» με βάση τα στοιχεία του μετεωρολογικού σταθμού των Φαρσάλων. Με αφορμή τις δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών και άλλων αρμόδιων κατά τον καθαρισμό του ρέματος, οι οποίοι ανέφεραν πως με τον αποσπασματικό καθαρισμό του ρέματος μπορεί να διαχειριστεί αυτό 530 κυβικά νερού/δευτερόλεπτο, ο ίδιος πραγματοποίησε υπολογισμούς με βάση τα μοντέλα που ορίζονται από τον νόμο σύμφωνα με τα οποία το ρέμα με ίδια βροχόπτωση θα επωμιστεί όγκους νερού που θα φτάσουν τα 835 κυβικά νερού/δευτερόλεπτο, αναδεικνύοντας τις αποσπασματικές παρεμβάσεις για το ζήτημα της αντιπλημμυρικής προστασίας.
Με τη σειρά του, ο Λευτέρης Τηγανούριας, αναφέρθηκε στο πως η γη, τα δασικά οικοσυστήματα, αντιμετωπίζονται διαχρονικά ως εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό, για την ενίσχυση των κάθε φορά κερδοφόρων επενδυτικών επιδιώξεων διάφορων μονοπωλιακών ομίλων.
Όπως ανέφερε, από τη 10ετία του ’70 μέχρι το 1998, μετά τις πυρκαγιές, οι περισσότερες καμένες δασικές εκτάσεις -κυρίως- και δάση δεν κηρύσσονταν αναδασωτέες, με πρόφαση ιδιοκτησιακές ασάφειες, αλλά και σε οριακές περιπτώσεις, χαρακτηρίζονταν ως δασικές. Έτσι άλλαζαν χαρακτήρα και ιδιοκτήτη (από κρατικές μη καταγραμμένες μετατρέπονταν σε ιδιωτικές με εκατοντάδες χιλιάδες πλαστά συμβόλαια), με σκοπό την παράνομη ή «νόμιμη» αλλαγή της χρήσης τους, γεγονός που έδινε ένα ισχυρό κίνητρο στους εμπρηστές στο πλαίσιο της δράσης του κατασκευαστικού κεφαλαίου. Σε αυτές τις συνθήκες, δεν αποτελούσε ούτε μπορούσε να αποτελεί, πολιτική επιλογή η ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασικών οικοσυστημάτων.
Η πολιτική χρήσεων γης, η εμπορευματοποίηση της γης, έχει οδηγήσει στην ανεξέλεγκτη «συμβίωση» Δασών με βιομηχανία, τουριστικές επιχειρήσεις βίλες, οικισμούς, με κίνδυνο πυρκαγιών και άλλων ατυχημάτων, με καταστροφικές συνέπειες για τον πληθυσμό. Τα μπαζωμένα ρέματα, η άναρχη επέκταση των σχεδίων πόλης, η τσιμεντοποίηση των οικοπέδων, οι ελλείψεις αντιπλημμυρικών έργων και αντισεισμικής προστασίας, η κατασκευή μεγάλων οδικών αξόνων και άλλων υποδομών, χωρίς να παίρνουν υπόψη όλους τους κινδύνους, η απουσία σχεδίων μαζικής διαφυγής σε περιπτώσεις ανάγκης εκκένωσης περιοχών, η απουσία ελεύθερων χώρων, αποτελούν ορισμένα μόνο ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της πολιτικής σχεδιασμού χρήσεων γης, στο πλαίσιο του σημερινού δρόμου ανάπτυξης.
(…)
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι όλες οι κυβερνήσεις δεν μπορούν, ούτε θέλουν να εξασφαλίσουν την ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασών και σ’ αυτό το πλαίσιο να οργανώσουν τον ενιαίο, σύγχρονο, αντιπυρικό σχεδιασμό με κύριο βάρος στην πρόληψη. Απασχολούνται μόνο με την καταστολή, και μάλιστα αναποτελεσματικά, με τις προσλήψεις εποχικού προσωπικού. Έτσι για παράδειγμα στη δασική υπηρεσία το 70% των αναγκαίων θέσεων είναι κενές και μιλάμε για μόνιμο και ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό Δασολόγων, αλλά και των άλλων κατηγοριών προσωπικού. Η χρηματοδότηση είναι ανύπαρκτη αφού δίνουν το 0,04% του προϋπολογισμού για τα δάση της Ελλάδας, που είναι το 65% της χερσαίας έκτασης της χώρας.
(…)
Η αντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αφορούν δευτερεύουσες πλευρές το συνολικού προβλήματος των δασικών πυρκαγιών περί αργοπορίας της κυβέρνησης, προβλήματα συντονισμού, και τη μη λήψη μέτρων λόγω λεγόμενης κλιματικής κρίσης, ενώ έχουν κάνει κύριο ζήτημα και πιέζουν για αγορά πρόσθετων αεροπλάνων και ελικοπτέρων.
Υλοποιούν και στηρίζουν τη στρατηγική της «πράσινης» ανάπτυξης, την Πράσινη Συμφωνία της ΕΕ, τις διεθνείς συμφωνίες, τη μετά το 2020 δασική στρατηγική της ΕΕ, στοχεύοντας στη συνδυασμένη και αποτελεσματικότερη ένταξη των δασών στις μονοπωλιακές ανάγκες στο όνομα της αγροτικής ανάπτυξης, της προστασίας της βιοποικιλότητας, της κυκλικής και βιώσιμης οικονομίας.
(…)
Η κυβέρνηση της ΝΔ μάλιστα, ετοιμάζεται να εκχωρήσει τη διαχείριση των δασών σε επιχειρηματικούς ομίλους για ληστρική εκμετάλλευση.
Θέση μας είναι, ότι κάθε πυρκαγιά θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, με την προϋπόθεση ότι θα υπήρχε στο πλαίσιο της ολοκληρωμένης διαχείρισης και προστασίας των δασών, ένας σύγχρονος αντιπυρικός σχεδιασμός, σε επιστημονική βάση.
Το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος, των δασών. Αυτή η προοπτική κρίνεται και από τους σημερινούς αγώνες για όλες τις λαϊκές ανάγκες.
Αυτή τη δασική πολιτική θα υπερασπίσουν και θα αγωνιστούν για να γίνει πράξη οι εκλεγμένοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για αυτό ένα από τα κριτήρια εκλογικής ενίσχυσης είναι και οι θέσεις της για τα δάση και την προστασία τους.
Σε σύγκρουση με τους ομίλους και το κράτος τους, για να σταματήσει και η εκμετάλλευση της γης, των δασών, με την ανατροπή της κρατικής πολιτικής και των αντιλαϊκών νόμων που εντείνουν την εμπορευματοποίηση της γης, των δασικών οικοσυστημάτων.
