Αν κάθε φορά που κάποιος κατέθετε ερώτηση για το εργοστάσιο Ζάχαρης της Ορεστιάδας, έβγαινε και ένας τευτλοπαραγωγός στη σύνταξη, η περιοχή θα είχε αυτάρκεια. Ο Αναστάσιος Δημοσχάκης, βουλευτής Έβρου Ν.Δ., πρώην αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. και σταθερός θιασώτης του «να καπνίσει το φουγάρο», επαναφέρει για ακόμη μια φορά το θέμα στη Βουλή.
Στη νέα γραπτή ερώτηση προς το Υπουργείο Ανάπτυξης, με αφορμή τις ενισχύσεις από την αναθεώρηση της ΚΑΠ, ο Δημοσχάκης προτείνει την αναγέννηση της μονάδας μέσω συνεργατικού – πολυμετοχικού σχήματος. Το μοντέλο περιλαμβάνει τράπεζες, αγρότες, αυτοδιοίκηση, στρατηγικούς επενδυτές. Σε πρώτο άκουσμα, λες ότι έρχεται επενδυτικός καύσωνας. Μετά θυμάσαι ότι είμαστε στον Έβρο, Μάιος 2025.
Οι υποδομές υπάρχουν, οι αγρότες υπάρχουν, οι επιδοτήσεις υπάρχουν… όλα υπάρχουν, εκτός από το εργοστάσιο. Το οποίο παραμένει σταθερά στην ίδια φάση: «υψηλού συμβολισμού».
Κατά τον βουλευτή, η ζάχαρη μπορεί να γίνει μοχλός ανάπτυξης. Κατά την πραγματικότητα, η μοναδική επαναλειτουργία που έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα είναι η ανακύκλωση της ίδιας εξαγγελίας. Το φουγάρο δεν βγάζει καπνό – αλλά γεμίζει φακέλους από κοινοβουλευτικά γραφεία.
Και τα ερωτήματα… vintage, αλλά ανανεωμένα:
Ποιος θα βάλει τα λεφτά;
Ποιος θα πάρει το ρίσκο;
Πότε θα σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε κάθε άνοιξη αν «φέτος θα ξανανοίξει»;
Ο Δημοσχάκης δίνει τον αγώνα του. Οι κάτοικοι την ελπίδα τους.
Αλλά το εργοστάσιο; Προς το παρόν παραμένει… βιομηχανικό τοπίο για ρετρό φωτογραφήσεις και μόνιμη επωδός σε κάθε στρατηγικό πλάνο που «μπορεί να απογειώσει την περιοχή».
