Μένουμε κάτω από την ίδια στέγη, αλλά δεν ακουγόμαστε πια. Στον Έβρο, όλο και περισσότερες οικογένειες βιώνουν τη σιωπή σαν καθημερινότητα. Τρεις γυναίκες ανοίγουν την καρδιά τους στο pameevro.gr.
Κάποτε οι κουβέντες γύρω από το τραπέζι κρατούσαν ώρες, σήμερα, μας απέμειναν τα βασικά, “καλημέρα” και “καληνύχτα” . Στον Έβρο, όπως σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, η σιωπή έχει απλωθεί σαν κουβέρτα σε πολλά σπίτια.
Σπίτια γεμάτα ανθρώπους, αλλά άδεια από επικοινωνία
Ο μικρός είναι κολλημένος στο TikTok, ο πατέρας του με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, αλλάζει κανάλια μηχανικά. Η μάνα; Πηγαινοέρχεται σαν σκιά, ανάμεσα στις ευθύνες και τις απογοητεύσεις. Και η κουβέντα; Χάθηκε. Όχι τώρα, ίσως τότε που μπήκαν οι οθόνες παντού , στο σαλόνι, στην κουζίνα, στην τσέπη.
Μαρία, 47 ετών, μητέρα 2 παιδιών – Αλεξανδρούπολη
“Όταν γυρνάμε σπίτι, ο καθένας κλείνεται στο δικό του δωμάτιο. Ο μικρός στο κινητό, ο μεγάλος στον υπολογιστή. Ο άντρας μου βλέπει ειδήσεις και δεν σηκώνει μάτι. Μιλάμε κυρίως με μηνύματα στο Viber. Στο ίδιο σπίτι. Δεν το χωράει το μυαλό μου.”
Στέλλα, 38 ετών, εργαζόμενη – Σουφλί
“Πριν λίγα χρόνια, κάναμε οικογενειακά τραπέζια. Τώρα παραγγέλνουμε και τρώει ο καθένας όποτε θέλει. Δεν θυμάμαι πότε είπα στον άντρα μου ‘τι κάνεις;’ χωρίς να περιμένω απλώς ένα ‘καλά’.”
Κατερίνα, 62 ετών, συνταξιούχος – Ορεστιάδα
“Μεγαλώσαμε αλλιώς. Η κουβέντα ήταν τρόπος ζωής. Τώρα βλέπω τον εγγονό μου να παίζει με ένα tablet και τον γιο μου να μην κοιτάζει ποτέ στα μάτια τη νύφη μου. Και πονάω, αλλά νιώθω ξένη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.”
Η τεχνολογία μας έφερε κοντά… και μετά μας χώρισε
Μια κοινωνική πανδημία πιο σιωπηλή από κάθε άλλη, η αποσύνδεση μέσα στο ίδιο σπίτι. Στον Έβρο, όπου η ζωή είναι πιο απλωμένη, πιο “ανθρώπινη”, θα περίμενε κανείς να κρατιούνται ακόμα οι παλιές αξίες. Ωστόσο, οι ίδιες εικόνες επαναλαμβάνονται σε Ορεστιάδα, Διδυμότειχο, Σουφλί, Αλεξανδρούπολη. Άνθρωποι δίπλα-δίπλα, που δεν κοιτάζονται καν στα μάτια.
Η σιωπή δεν είναι ουδέτερη – είναι επικίνδυνη
Η απουσία διαλόγου δεν σημαίνει ηρεμία, αλλά μοναξιά. Μοναξιά μέσα στη σχέση, μέσα στην οικογένεια, μέσα στη ρουτίνα. Πολλά ζευγάρια δεν θυμούνται πότε ήταν η τελευταία φορά που κάθισαν να μιλήσουν. Όχι να γκρινιάξουν, να μιλήσουν. Να πουν πώς είναι. Τι τους βαραίνει. Τι τους χαροποιεί. Να μοιραστούν.
Υπάρχει γυρισμός;
Ναι. Αρκεί να το θελήσουμε. Δεν χρειάζονται θαύματα. Χρειάζεται:
Να κλείσουμε για λίγο το κινητό.
Να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια.
Να ρωτήσουμε: “Τι κάνεις πραγματικά;”
Να φέρουμε πίσω τις κουβέντες, τη μουσική, το “μαζί”.
Η επαφή είναι επανάσταση στην εποχή της απόσπασης.
