Δεν είναι απλώς μετάθεση, είναι αποχωρισμός – Οι αληθινές ιστορίες δεκάδων στρατιωτικών που φεύγουν από τον Έβρο
Δεν είναι λίγοι αυτοί που ήρθαν με μετάθεση στην Αλεξανδρούπολη και τελικά… έμειναν στην καρδιά της Θράκης πολύ περισσότερο απ’ όσο περίμεναν. Κάποιοι ήρθαν ως φαντάροι, άλλοι ως επαγγελματίες στρατιωτικοί. Άλλοι μόνοι, άλλοι με οικογένεια κι όμως, με τον καιρό, κάτι συνέβη και η πόλη τους κέρδισε.
Και τώρα, με τις ανακοινώσεις των νέων μεταθέσεων, καλούνται να φύγουν. Όχι για λίγο. Όχι για άσκηση. Για πάντα.
Μια καθημερινότητα που έγινε ζωή
Η Αλεξανδρούπολη δεν ήταν απλώς άλλη μία στάση στο στρατιωτικό τους ημερολόγιο. Ήταν το μέρος που έγιναν γονείς, που τα παιδιά τους πήγαν για πρώτη φορά παιδικό, που αγόρασαν ποδήλατο, που πήγαν στην παραλία της Αγίας Παρασκευής, που αγάπησαν τον τόπο σαν δικό τους.
Για πολλούς, η νέα μετάθεση σημαίνει ξερίζωμα. Οι φίλοι τους είναι εδώ. Οι γιατροί τους. Τα στέκια τους. Τα παιδιά τους έχουν φίλους στα σχολεία της πόλης. Και τώρα καλούνται να αποχαιρετήσουν μια ζωή που έχτισαν με κόπο και αγάπη.
«Έκανα φίλους ζωής εδώ. Δεν ήταν μια ακόμα πόλη, ήταν η πόλη που ένιωσα για πρώτη φορά ότι θέλω να μείνω για πάντα», μας λέει στρατιωτικός που υπηρετούσε επί πέντε χρόνια στον Έβρο.
Οι στρατιωτικοί που “έδεσαν” με την κοινωνία
Δεν είναι λίγοι αυτοί που έφτιαξαν σχέσεις με την τοπική κοινωνία , όχι μόνο τυπικές, αλλά ουσιαστικές. Πήραν μέρος σε εθελοντικές δράσεις, έπαιξαν ποδόσφαιρο με ντόπιους συλλόγους, στήριξαν μαγαζιά, συμμετείχαν σε δράσεις και τώρα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Πίσω απ’ τις μεταθέσεις, οι οικογένειες
Ας μην ξεχνάμε και κάτι άλλο, οι μεταθέσεις δεν αφορούν μόνο τους ίδιους. Αφορούν ολόκληρες οικογένειες.
Μητέρες που άφησαν δουλειές, παιδιά που αλλάζουν σχολείο για τρίτη φορά, ζευγάρια που δοκιμάζονται στην απόσταση. Ο στρατός λειτουργεί με πρόγραμμα αλλά η ζωή όχι πάντα.
Η “απώλεια” για την πόλη
Η Αλεξανδρούπολη δεν χάνει απλώς προσωρινά μερικά στελέχη. Χάνει κατοίκους που ήταν ενεργοί, ενσωματωμένοι, παρόντες.
Χάνει ανθρώπους που έδιναν ζωή στις γειτονιές, που γίνονταν κομμάτι της καθημερινότητας. Οι μεταθέσεις αλλάζουν και τη δυναμική της πόλης , σιωπηλά, αλλά με συνέπειες.
Μια σχέση που αφήνει αποτύπωμα
Πολλοί από αυτούς που φεύγουν, υπόσχονται πως θα ξανάρθουν. Σαν τουρίστες. Σαν φίλοι. Ίσως και ως μόνιμοι κάτοικοι μετά τη σύνταξη. Γιατί η Θράκη, και ειδικά ο Έβρος, μπαίνει στην καρδιά σιωπηλά, αλλά μένει για πάντα.
«Θα μας λείψει η Αλεξανδρούπολη. Αλλά κυρίως οι άνθρωποί της» – λέει στρατιωτικός που φεύγει με την οικογένειά του.
Στο τέλος της ημέρας…
…Δεν είναι απλώς μια μετάθεση. Είναι αποχωρισμός. Είναι το κλείσιμο ενός κύκλου γεμάτου αναμνήσεις, στιγμές, ανθρώπους και η Αλεξανδρούπολη τους ευχαριστεί. Για την παρουσία, τη συνεισφορά, τη διακριτική τους δύναμη.
Γιατί ο Έβρος, σε πείσμα των καιρών, μένει στην καρδιά όσων τον γνώρισαν αληθινά.
